نمادگرايي نور و نجات‌شناسي بودايي پاك‌بوم

مؤلف در نوشتار پيش رو عهده‌دار بررسي نقش نمادگرايي نور در آيين بوداي پاك‌بوم، معناي اساسي و كاركردي است كه اين آيين در آموزه‌هاي نجات‌شناسي خود دارد. بر اساس داده‌هاي تاريخي، نمادگرايي نور حالتي است كه در تجربه ديني مواجهه با آن صورت مي‌گيرد. اين نور، به تعبير الياده، فرد را از موقعيتي نامقدس بيرون مي‌آورد و به درون قلمرو مقدس پرتاپ مي‌كند. در واقع، تجربه نور، تجربه‌اي شخصي است كه با تاريخ، فرهنگ و آموخته‌هاي ديني فرد ارتباط دارد. نمادگرايي نور در آيين بوداي پاك‌بوم با نام بودا آميدا گره مي‌خورد و حاكي از خردي است كه با انضباط‌هاي مراقبه‌اي، كمال اخلاقي و اعمال عبادي، مي‌توان آن را تجربه كرد و رستگار شد (جيري‌كي). رستگاري به‌ وسيله ايمان از طريق تاري‌كي، تفسير ديگري است از نجات‌شناسي آيين بوداي پاك‌بوم كه شينران آن را مطرح مي‌كند و در آن، فرد بدون تلاش فردي و با تكيه بر دل مهربان آميدا، از طرف او پذيرفته و محفاظت مي‌شود، چراكه آميدا، انسان را آن‌گونه كه هست، مي‌پذيرد.