كليدواژه :
بدن , معماري , آنترومورفيسم , بدن عيني , بدن زيسته
چكيده فارسي :
پرداختن به مقولة بدن دغدغة پيوستة حوزة انديشه‌گري معماري تا به امروز بوده و بنا به تفسير آن در هر دورة تاريخي، حضور متفاوتي در معماري و احكام طراحانة آن داشته است. امروزه رويكرد تك‌ساحتي غالب طراحان به بدن و به تعبيري تأكيد بر شيءگونگي آن در امر معماري مورد نقد است؛ آنچه متأثر از نگاه آنتروپومورفيسم يعني بسط ويژگي‌هاي انساني ازجمله خصوصيات بدني او به حوزة انديشه و عمل همچون معماري به نظر مي‌رسد. در اين پژوهش نگارنده، با محوريت سؤالات پژوهش و با بازخواني تحليلي آنچه در حوزه‌هاي فلسفه، جامعه‌شناسي، و هنر و معماري در خصوص نسبت انكارناپذير بدن و معماري آمده، به بررسي سير تحوّل صورت يافتن بدن در امر معماري و نحوة تداوم نگرش آنتروپومورفيك در اين حوزه تا به امروز مي‌پردازد. در اين مقاله براي پاسخ به سؤالات، از طريق بررسي روايت‌ها و تحليل تفاسير مختلف بدن در پارادايم‌هاي غالب زمينه، اعم از بدن «عيني» تا «پديداري»، به بيان تحليلي از سير تعين بدن در امر معماري پرداخته مي‌شود. نتايج تحقيقْ گوياي آن است كه سير تحوّل انديشة معماري در تقابل با شيءگونگي بدن به مباحث بدنمندي متأثر از پديدارشناسي منجر شده و هرچند تفسير انسان از ماهيت بدن خود در تجربة زيسته‌اش از فضا تغيير كرده، ولي مواجهة معماران با مقولة بدن همچنان تداوم‌دهندة نگاه آنترومورفيك اعم از ترجمان هندسي، فرمي، و عددي بدن در امر معماري است.
چكيده لاتين :
Assistant Professor, Faculty of Architecture and Urban Planning, Art University of Tehran
The issue of human body has always been a concern throughout the history, having gone through various interpretations, and manifesting itself in architecture in a variety of ways. Today, we criticise the one-dimensional approach of designers to the body, particularly the emphasis on its objectivity, which seems to be influenced by the anthropomorphic views that attribute the human characteristics including human body to all areas of human thought and action including architecture.
The present study intends to analytically reread the undeniable relationship between body and architecture, as discussed in philosophy, sociology, art, and architecture. An investigation is, therefore, made about various narratives, together with an analysis of prevalent interpretations of the body – from the ‘objective body’ to the ‘phenomenal body’ – and how they are evolved. The results show that the confrontation of architectural thought with the objectifying of the body has led to the phenomenological ‘embodiment’. However, despite shifts in the interpretation of the body through lived experience, the body continues to be viewed anthropomorphically, and translated into the geometric, the formal and the numerical.
