اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر ادراك بيماري و سرمايه روانشناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

The effectiveness of cognitive-behavioral therapy on the perception of disease and psychological capital of patients with type 2 diabetes

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر ادراك بيماري و سرمايه روانشناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو در شهركرد در سال 1398 بوده است. در اين پژوهش نيمه آزمايشي از طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل استفاده شد. بدين منظور 30 نفر از افراد مبتلا به ديابت نوع دو كه در انجمن ديابت شهركرد پرونده داشتند با رعايت ملاك هاي ورود و خروج پژوهش با استفاده از نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در گروه آزمايشي و كنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه ادراك بيماري (بردبنت و همكاران، 2006 )و سرمايه روانشناختي (مك گي، 2011 ) بود كه توسط شركت كنندگان تكميل شدند سپس گروه آزمايش 8 جلسه 90 دقيقه اي تحت درمان شناختي رفتاري قرار گرفت و در نهايت داده ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري باعث بهبود ادراك بيماري در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو شده است (5<%p) . همچنين نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري باعث افزايش سرمايه روانشناختي و مولفه هاي آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع شد(5<%p) . مداخله گروهي شناختي رفتاري با پروتكل به كار گرفته شده در اين مطالعه براي افزايش ادراك بيماري و سرمايه روانشناختي در جمعيت مبتلا به ديابت اثربخش بود و مي توان از اين روش در كنار درمان هاي دارويي براي بيماران مبلا به ديابت نوع دو بهره برد. از جمله محدوديت هاي اين پژوهش محدود بودن نمونه مورد بررسي از بيماران مبتلابه ديابت نوع دو است كه اين تعداد نمي تواند معرف خوب و كافي براي جامعه باشد. بنابراين تعميم دادن نتايج فقط به جامعه موردنظر منطقي و امكان پذير است، و براي سطوح ديگر بايد با رعايت احتياط اين كار را انجام دهيم. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي خود گزارش دهي تهيه شده اند كه ممكن است سوگيري هاي پاسخ دهي در آنان وجود داشته باشد.

The aim of this study was to determine the effectiveness of cognitive-behavioral therapy on the perception of disease and psychological capital of patients with type 2 diabetes in Shahrekord in 1398. In this quasi-experimental study, pre-test-post-test design and control group were used. For this purpose, 30 people with type 2 diabetes who had a file in the Shahrekord Diabetes Association were selected using purposive sampling using the inclusion and exclusion criteria of the study and randomly assigned to the experimental and control groups (15 people in each group). Data collection tools included Disease Perception Questionnaire (Bradbent et al., 2006) and Psychological Capital (McGee, 2011) which were completed by the participants. Then the experimental group underwent 8 sessions of 90 minutes of cognitive-behavioral therapy and finally the data using the method Analysis of covariance was analyzed. The results showed that cognitive-behavioral therapy improved the perception of the disease in patients with type 2 diabetes (p <5%). The results also showed that cognitive-behavioral therapy increased psychological capital and its components in patients with type 2 diabetes (p <5%). The cognitive-behavioral group intervention with the protocol used in this study was effective in increasing the perception of disease and psychological capital in the population with diabetes and this method can be used along with drug therapies for patients with type 2diabetes. One of the limitations of this study is the limited sample of patients with type 2 diabetes, which can not be a good and sufficient indicator for the community. Therefore, generalizing the results only to the target community is logical and possible, and for other levels we must do so with caution. Data were prepared using self-report questionnaires that may have response biases.