پديد آورندگان :
نحوي، نويد دانشگاه هنر اصفهان - دانشكده معماري و شهرسازي , رحيم زاده، محمدرضا دانشگاه هنر تهران , سعدوندي، مهدي دانشگاه هنر اصفهان - دانشكده معماري و شهرسازي
كليدواژه :
حريم , معماري , مكان , مرز , پديدارشناسي
چكيده فارسي :
معماري، بازتاب فهم انسان از پيوندهاي وجودي با عالم است و منجر به خلق مكان‌ها مي‌شود. هر مكان با مرزهاي خود حريمي را به تعين مي‌رساند كه تجلي پيوندهاي وجودي انسان است. اين ارتباطِ نزديك ميان مرز و حريم مي‌تواند به يكسان انگاشتن اين دو مفهوم منجر شود. حال آنكه اگرچه هر حريمي الزاماً به صورت مرز تعين مي‌يابد، مرز با حريم تفاوت دارد و همچنين، هر مرزي لزوماً تعين حريم نيست. كار معماري همواره با تعيين حدود و مرزها همراه است. اين از طرفي مشخص مي‌كند كه پرداختن به مفاهيم مرز و حريم، موضوعي مهم در معماري است، ولي از طرف ديگر ممكن است موجب تقليل در مفهوم حريم شود؛ به اين معنا كه چنين مفهومي چيزي اعتباري تلقي شود كه نسبتي ميان آن و معناي بنيادين معماري برقرار نيست و تنها نسبت آن با كالبد اثر معماري است.
هدف اين پژوهش، تبيين نظري ضرورت حريم است و براي نيل به آن، به پرسش از خاستگاه حريم پرداخته‌ايم. در اين پژوهش كه با روش استدلال منطقي و در حوزه پژوهش‌هاي كيفي انجام شده، عمده استدلال‌ها بر پايه نظريه انديشمنداني است كه با رويكردي پديدارشناختي به معماري نگريسته‌اند. در اين رهگذر پس از بررسي و ريشه‌شناسي واژه حريم، براي درك جايگاه آن در معماري، ارتباط سه‌گانه انسان، مكان و حريم بررسي شده است و نتايج زير به‌دست آمده‌اند؛ حريم، برخاسته از وجود انسان و پيوندهايي است كه با ماسواي خود برقرار مي‌كند و امري تكويني است؛ قضاوت درباره مكان و معيار اصيل و حقيقي بودن آن، مبتني بر حريم و كمال تعين آن است. شكل حريم، برخاسته از همان وجود موجودات است؛ هم وصل مي‌كند و هم موجب فصل مي‌شود؛ در ظهور آن مفهوم هندسي ناب نيست، بلكه بازتاب‌دهنده ابعاد وجودي موجود است و مبتني بر مراتب پيوندهاي وجودي انسان، قابليت ايجاد يك طيف پيوسته از بيرونِ بيرون به درونِ درون را دارد.
چكيده لاتين :
Architecture reflects the human perception of their existential relations with the world andtherefore it creates meaningful places. Every place with its boundaries concretizes a Harim, whichis the manifestation of such existential relations. This interrelation between the boundary (Marz)and the Harim may cause us to assume them both the same, but these two are different. Althoughevery Harim has its boundaries, not every demarcation concretizes Harim. In architecture, onthe one hand, which always entails demarcation; paying attention to these conceptions is provedto be essential. On the other hand, though, it may cause to demote the conception of Harim toanother thing; consequently, this conception is likely to be regarded as a nominal one without anyrelations between it and fundamental meaning of architecture and it is just related with the bodyof architectural works. This research intends to explain theoretically that Harim is an essentialconcept in architecture. To achieve the intended purpose, the research seeks to find the originof Harim. Here, the research methodology, which is in the qualitative sphere, is grounded inlogicality. The majority of its arguments are founded on scholars’ phenomenological theories ofarchitecture. Accordingly, after studying about the word Harim and examining its etymology,the relation between three conceptions of human, place, and harim has been investigated tounderstand its status in architecture. The results are Harim:Which is a formative theorem is originated from human existence and their relationswith otherness.Judgments about Place and its authenticity and rightness is founded on Harim and itsideal concreteness. The form of Harim is the consequence of the very existence of beings.It connects and disconnects.Its emergence is not an absolute geometrical concept but it reflects existential aspectsof beings;Based on hierarchies of human’s existential relations, is able to create a continuousspectrum from the out of outside to the inside of in. (the utter outside to the utter inside).
