شش مغالطه‌ي روش‌شناختي در مطالعه‌ي تاريخ انديشه‌ي سياسي

اين مقاله متكفلِ معرفي و نقاديِ شش خطاي رايج روش‌شناختي در مقامِ فهمِ تاريخِ انديشه‌ي سياسي و مطالعه‌ي تاريخيِ آن‌ها است. از اين مجموعه، دو اسطوره‌ي «تقليلِ پديده‌هاي فكري‌ـ‌سياسي به بازنمودها و ساختارهاي زباني» و «تحليل پديده‌هاي فكري‌ـ‌سياسي بر اساسِ شباهت خانوادگي و بازي‌هاي زباني» به ترتيب، حاصلِ كاربستِ ناروشمندِ آراي متقدم و متأخر ويتگنشتاين اند، كاربستي نسنجيده بر اساسِ تعميم نارواي آراي متقدم و متأخر او از حوزه‌ي مباحث ناظر بر مسائل متافيزيكي به حوزه‌ي مباحثِ تجربي و نظري ‌مربوط به علوم انساني و اجتماعي. چهار اسطوره‌ي ديگر، در واقع، حالاتي گوناگون از «اسطوره‌ي دكترين‌انديشي» اند كه اسكينر آن را در آثار خود معرفي و نقد كرده است. اين چهار اسطوره به ترتيب در ذيل اين عناوين بررسي و سنجيده خواهند شد: «اسطوره‌ي زمان‌پريشي،» «اسطوره‌ي شيء‌انگاري،» «اسطوره‌ي سازگاري دروني،» و «اسطوره‌ي فراپيش‌افكني.» اين مقاله علاوه بر سنجش و بررسي اين شش اسطوره‌ي مغالَطي، شامل يك پيش‌گفتار و يك پي‌گفتار است. در پيش‌گفتار، پاره‌اي مقدماتِ نظري و روش‌شناختي تمهيد مي‌شوند. دو بخشِ نخستِ مقاله دربرگيرنده‌ي صورت‌بنديِ منطقيِ دو اسطوره‌ي پيش‌گفته‌ي ويتگنشتايني است. بر اساسِ خوانشي هم‌دلانه از رويكرد تاريخ‌شناختيِ اسكينر، بخش سوم مقاله به معرفي كلان‌اسطوره‌ي دكترين‌انديشي و چهار اسطوره‌اي كه از آن مشتق و متشعّب مي‌شوند، اختصاص دارد. هريك از اين چهار اسطوره در يكي از فصل‌هاي چهارگانه‌ي بخش سوم مقاله معرفي و نقد مي‌شود. در پي‌گفتاري كه در «ارزيابي و افق‌گشايي» پاياني، چگونگي نسبت آراي اسكينر با دو اسطوره‌ي ويتگنشتايني بررسي خواهد شد و مسير پي‌گيري و تكميل مطالعه‌ي حاضر نشان داده مي‌شود.