ارتقاي كيفيّت زندگي و بهزيستي روان شناختي زنان در شرف طلاق با توجه به مهارت هاي ارتباطي و همدلي: نقش واسطه اي ذهن آگاهي

زمينه: طلاق يك اتفاق غير منتطره است كه تاثيرات و تبعات متفاوتي بر جنبه هاي مختلف زندگي، به ويژه بر زنان مي گذارد. هدف: بر اين اساس، پژوهش حاضر به دنبال مدلي براي پيش بيني كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي بر اساس مهارت هاي ارتباطي و همدلي با نقش ميانجي گري ذهن آگاهي در زنان در شرف طلاق بود. روش: بدين منظور از بين زنان متقاضي طلاق مراجعه كننده به دادگاههاي خانواده، مراكز مشاوره و محضرهاي ثبت طلاق شهر تهران تعداد 401 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به پرسشنامه هاي كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني(1991)، بهزيستي روانشناختي ريف (1980)، مهارت هاي ارتباطي كوئين دام (2004)، مقياس همدلي گريفت (1998) و مقياس پنج وجهي ذهن اگاهي بائر و همكاران (2006) پاسخ دادند. يافته ها: تحليل داده ها از طريق الگويابي معادلات ساختاري نشان داد كه مدل پژوهش از برازش خوبي برخوردار است. روابط مدنظر پژوهش تاييد شد. مهارت هاي ارتباطي با ميانجي گري ذهن آگاهي توانست كيفيت ذهن آگاهي را به طور مثبت پيش بيني كند، و همدلي با ميانجي گري ذهن آگاهي نيز توانست بهزيستي روانشناختي را به شكل مثبت پيش بيني كند. بين مابقي متغيرهاي داخل مدل رابطه مستقيم و مثبت وجود داشت (P 0.05). نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر اهميت ذهن آگاهي بالا براي كاهش طلاق را نشان مي دهد. بنابراين لازم است جهت آموزش ذهن آگاهي با توجه به نياز جامعه خصوصا براي زنان كه نقش محوري و كليدي در خانواده دارند، تدابيري انديشيده شود.