نقش كشاورزي حساس به تغذيه در امنيت غذايي و تغذيه اي

امنيت غذايي يكي از مباحث مهم است كه در سال‌هاي اخير مورد توجه برنامه‌ريزان توسعه و سياستگذاران قرار گرفته است. با توجه به اينكه فقر و امنيت غذايي دغدغه شماري از جمعيت جهان بوده و تغييرات اقليمي بيشترين خسارات را بر آسيب‌پذيرترين اقشار وارد مي‌كند، روشن است كه بشر در چنين شرايطي به رويكردهاي كشاورزي نياز دارد. در راستاي بررسي و تبيين جايگاه كشاورزي در امنيت غذايي اين مطالعه با روش مبتني بر مرور ادبيات نظري انجام شد. در اين مقاله سعي شده است تـا ضمن مـرور اجمـالي بـر مفاهيم امنيت غذايي، امنيت تغذيه‌اي، كشاورزي حساس به تغذيه و پيوند غذاكشاورزيتغذيه، به راهكارهاي بهبود تغذيه از طريق كشاورزي پرداخته شود. نتايج بررسي نشان داد كه تحقق امنيت غذايي وابسته به رويكردهاي مختلفي از جمله رويكرد كشاورزي حساس به تغذيه مي‌باشد كه همزمان با توجه به افزايش كميت و تنوع مواد غذايي به دسترسي به كيفيت موادغذايي بالاتر و سلامت آن براي رفع سوتغذيه نيز تأكيد دارد. هدف كشاورزي حساس به تغذيه توليد غذاي سالم و ايمن حاوي مواد مغذي ضروري و دسترسي مقرون به صرفه براي جمعيت روستايي و شهري است. به‌منظور پياده سازي اين رويكرد ظرفيت‌هاي انساني و سازماني بايد در كليه سطوح و در سراسر بخش‌هاي رسمي و غير رسمي تقويت گردند. بنابر اين توسعه كشاورزي حساس به تغذيه به‌عنوان يك رويكرد پشتيباني‌كننده از امنيت تغذيه‌اي بايد در دستور كار برنامه‌هاي توسعه قرار گيرد.