تأثير همزماني موسيقي- فعاليت‌بدني بر سطح اكسيژن مصرفي، تواتر تنفسي و ايمونوگلوبولين A بزاق دانشجويان تربيت‌بدني

هدف از اين پژوهش، بررسي تاثير همزماني موسيقي با فعالت‌بدني بر ايمونوگلوبولين A ، اكسيژن مصرفي و تواتر تنفسي مي‌باشد. بدين منظور، 18 دانشجوي پسر رشته تربيت بدني (با ميانگين سني 2.39±22.6 سال، وزن 13.82±78.44 كيلوگرم، شاخص توده بدن 3.68±22.36 كيلوگرم بر متر مربع و قد 0.08±1.75 متر) انتخاب شدند و طي سه جلسه مجزا مورد ارزيابي قرار گرفتند. طي جلسه نخست و با استفاده از آزمون فزاينده بر روي دوچرخه كارسنج، حداكثر بازده توان آزمودني‌ها اندازه گيري شد. آزمودني‌ها طي جلسات دوم و سوم در آزمايشگاه حضور يافته و به مدت 20 دقيقه و با شدت 60 درصد حداكثر بازده توان بر روي دوچرخه كارسنج ركاب زدند. ترتيب جلسات با و بدون موسيقي در بين آزمودني‌ها به صورت تصادفي معكوس بود. يكي از جلسات همراه با موسيقي و ديگري بدون موسيقي اجرا شد. همزمان با ركاب زدن، اكسيژن مصرفي و تواتر تنفسي آزمودني‌ها اندازه گيري شد. در پايان جلسات دوم و سوم، جهت سنجش ايمونوگلوبولين A نمونه بزاق جمع‌آوري شد. تجزيه و تحليل اكسيژن مصرفي و ايمونوگلوبولين A با استفاده از آزمونt  همبسته نشان داد بين شرايط موسيقي و بدون موسيقي تفاوت معناداري وجود ندارد (سطح معناداري0.05p≤). مقايسه پس آزمون هاي تواتر تنفس نشان داد كه بين شرايط موسيقي و بدون موسيقي تفاوت معناداري وجود دارد (0.01=p). در مجموع نتايج نشان مي دهند كه برخلاف تغييرات تواتر تنفسي، همزماني موسيقي با فعاليت بدني نتوانسته سطح اكسيژن مصرفي و ايمونوگلوبولين A را تحت تأثير قرار دهد.