علّيت، اثرسازي و عملكرد كسب و كار: يك رويكرد فازي

اثرسازي و علّيت به عنوان دو منطق بنيادي تصميم گيري از حوزه هاي پژوهشي رو به رشد در حوزه كارآفريني است. هدف اين مقاله بررسي تاثير علّيت و ابعاد اثرسازي (آزمايش­گري، زيان قابل تحمل، انعطاف پذيري و پيش تعهدات) بر عملكرد كسب و كار با رويكرد فازي است. در اين پژوهش علاوه بر بررسي علّي شروط لازم و كافي، در شكل گيري عملكرد كسب و كار، تركيبات موثر علّيت و ابعاد اثرسازي در شكل گيري عملكرد كسب و كار مورد بررسي قرار گرفته است. اين پژوهش از منظر هدف كاربردي است و داده­ها به روش، توصيفي همبستگي گردآوري شده است. جامعه آماري پژوهش، بر اساس آمار سازمان نظام صنفي رايانه اي تهران شامل 170 كسب وكار استارتاپي در سال 1399 در شهر تهران است كه بيش از سه سال فعاليت دارند. بر اساس فرمول كوكران نمونه آماري 118 محاسبه شد كه به روش نمونه گيري تصافي، 120 نمونه گردآوري شده و با نرم‌افزارهايfsQCA3 و SPSS24 تجزيه و تحليل شده است. بر اساس يافته­ها، از ميان عليت و ابعاد مختلف اثرسازي، يك بعد از شروط لازم و پنج بعد نيز از شروط كافي براي عملكرد كسب و كار است. در نهايت دو نوع مسير علي پيچيده و مركب احصا شد، كه هركدام از آنها چهار تركيب مختلف از عليت و ابعاد اثر سازي را در جهت عملكرد كسب و كار معرفي كرده است.