بررسي فقهي‌حقوقي استحقاق فرزندخوانده بر دريافت نفقه از سرپرست قانوني

برخي شهروندان با طي‌كردن روند قانوني، كودكي را به فرزندخواندگي مي‌پذيرند و بدين‌ترتيب خود را متعهد مي‌كنند كه نيازهاي مادي و معنوي‌اش را تأمين كنند. فرزندخوانده، فرزند حقيقي شخص سرپرست محسوب نمي‌شود و حتي از اقارب حقيقي او هم نيست. به همين دليل برخي معتقدند اسباب نفقه مفقود است و شرعاً فرزندخوانده، حقي بر دريافت نفقه از سرپرست خود ندارد. از سوي ديگر، مسلّماً انسان‌ها در سنين كم نياز دارند كه كسي نفقه‌شان را تأمين كند. قوانين جاري نيز سرپرست را ملزم به انفاق دانسته است؛ لذا در نگاه اوليه به نظر مي‌رسد كه بين اين حكم قانوني و فقه تعارض وجود دارد. نگارندگان در پژوهش پيش رو، اين تعارض را مردود مي‌دانند و با رويكردي فقهي‌حقوقي و با جمع‌آوري داده‌ها از طريق شيوه كتاب‌خانه‌اي، به مباني استحقاق فرزندخوانده بر دريافت نفقه از سرپرست خود پرداخته‌اند. در نهايت، تعهد سرپرست را به عنوان منشأ تكليف او مبني بر انفاق معرفي مي‌كنند.