بازخواني بارزه‌هاي معماري بومي در مسكن روستاهاي ساحلي بوشهر

روستاهاي ساحلي استان بوشهر به‌دليل موقعيت جغرافيايي مناسب در ارتباط با خليج‌فارس و در مواردي وجود اراضي مناسب كشاورزي، قدمتي طولاني دارند و ازاين‌رو دربردانده ميراثي غني از معماري بومي‌اند. اين معماري در عين سادگي و بي‌پيرايگي، اصول و ويژگي‌هايي در خودش نهفته دارد كه شامل شيوه‌هاي ساخت‌وساز، طراحي هم‌ساز با اقليم، ويژگي‌هاي كالبدي و نحوۀ بهره‌برداري از منابع بومي مي‌شوند. اين پژوهش با هدف شناخت معماري بومي در نواحي روستاهاي ساحلي استان بوشهر و استخراج الگوهاي آن در جهت تدوين دستورالعملي براي طراحي، ويژگي‌هاي بافت روستايي و معماري بومي اين نواحي را بررسي كرده است. به‌منظور دستيابي به شناخت الگوهاي معماري بومي در روستاهاي ساحلي استان بوشهر، مسكن بومي در روستاهاي جزيرۀ شيف و سالم‌آباد و اولي شمالي تحليل شدند. موارد بررسي‌شده در بافت و بناهاي روستايي در حوزه‌هايي چون تراكم بافت و جهت‌گيري معابر، ويژگي‌هاي كالبدي معماري، دستگاه‌هاي ساختماني و راهكارهاي ايجاد آسايش اقليمي دسته‌بندي گرديدند. اين موارد از روش توصيفي‌تحليلي و بهره‌گيري از انواع روش‌هاي پيمايشي در سه روستاي ذكرشده برداشت گرديدند. ويژگي‌هاي كالبدي‌فضايي در نمونه‌هاي انتخاب‌شده تحليل و بارزه‌هاي معماري در هريك از روستاها مقايسه شدند. نتايج اين پژوهش دربردارندۀ مشخصات اصلي معماري بومي در اين نواحي‌اند كه رهنمودهايي براي طراحي ارائه مي‌دهند. لزوم رعايت تناسبات انساني در بخش‌هاي سكونتي و ورودي‌ها، تعريف فضاي باز بينابيني در ميان توده‌هاي ساختماني، توجه به جهت‌گيري اقليمي در توده‌گذاري‌ها و جزئيات معماري، لزوم بهره‌گيري از بازشوهاي متعدد و سبك‌سازي سازه از مشخصات اصلي معماري بومي روستاهاي ساحلي‌اند.

no abstract