مفاهيم مشترك باغسازي در دوره تيموري و صفوي، با تاكيد بر نگاره هاي باغ دو مكتب هرات و مكتب دوم تبريز

Common Concepts of Designing the Persian Garden in the Timurid and Safavid Periods with Emphasis on the Garden Portrays of Herat and Tabriz Second Schools

باغ ايراني را مي توان زيباترين محصول منتج از اصول زيبايي شناسي و طبيعت گرايي فرهنگ ايراني دانست كه مفهوم آن در بسياري از هنرهاي اين سرزمين از جمله هنر نگارگري متجلي شده است. باغ معادل واژه پرديس است و در ايران از ديرباز باغ هاي معروفي وجود داشته كه اكنون موجود نيستند. با ورود اسلام باغ از توجه ويژه اي برخوردار شد.آنچه مبحث باغ را نسبت به دوره پيش از اسلام متفاوت مي نمود، ماندگاري باغ ايراني در چهارچوب نگاره ها بود كه گويي آن را براي هميشه برايمان جاودان نموده اند. تصاوير نقش شده در اين مينياتورها كوششي در مجسم ساختن طبيعت بهشت يا همان فردوس برين و جهان ملكوتي است.از ديدگاه شكلي، مينياتورهاي ايراني طرح باغ را دقيقا مثل تجلي معمارانه اش، با تمامي عناصر كالبدي طبيعي و انسان ساخت تصوير مي كنند.نگارگري در سده هاي هشتم تا دهم مدارج كمال را پيمود ودو مكتب نگارگري هرات و تبريز دوم، از شاخصه نقاشي اين دوره هستند. آنچه ما قصد داريم در اين مقاله به آن بپردازيم،حضور باغ در نگاره هاي اين دو مكتب و خصوصيات آن است كه براساس نمونه هاي موردي مورد بررسي قرار خواهد گرفت.روش تحقيق به كار رفته در اين پژوهش از نوع توصيفي-تحليلي و با استفاده از ابزار كتابخانه اي است. از آنجايي كه نگارگري صفوي تا حد بسيار زيادي دنباله رو و ميراث دار مكتب هرات بود، بنظر ميرسد عناصر باغ در هر دو مكتب يكسان بوده و تفاوت ها صرفا به يك سري از ويژگي هاي نقاشي و رنگ آميزي محدود مي باشد.

Persian Gardens can be considered as the most beautiful Iranian artifact which were designed based on the principles of aesthetics and naturalism of Iranian culture. The fundamental concepts based on which the gardens were designed, has also been reflected and portrayed in other arts including the art of painting. There have been famous gardens in Iran for long times that do not exist now. With the entrance of Islam to Iran, the garden received special attention. What made the subject of the garden different from the pre-Islamic period was the permanence of the Persian garden within the framework of the paintings, as if it had been immortalized forever. The images featured in these miniatures were an attempt to portray the nature of heaven and the heavenly world. From the perspective of the form, Iranian miniatures portray the garden design as precisely as its architectural manifestation, with all natural and human elemental elements. The art of painting in the eighth to tenth centuries A.H. passed the degree of perfection, and two schools of painting in Herat and Tabriz II are the hallmarks of this period. The authors intended to address the common concepts of designing the Persian gardens based on comparison the selected paintings from two schools of Herat and the second school of Tabriz. The research methodology is descriptive-analytical, and the tool of gathering the data is librarian investigation. Since Safavid paintings were largely followed the tradition of Herat school, it seems that the elements of the Persian garden are the same in both schools, thus the differences were limited to a series of painting skills and painting features.