تاثير خودگفتاري انگيزشي و بازخورد مثبت بر تعادل ايستاي دختران 13-12 ساله

فاقد عنوان

هدف و زمينه تحقيق: خودگفتاري و بازخورد از مداخلات روانشناختي هستند كه ميتوانند از طريق انگيزش بر عملكرد حركتي موثر باشند. هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير خودگفتاري انگيزشي و بازخورد مثبت بر اجراي تكليف تعادلي ايستاي دانش آموزان 13-12 سال بود. روش شناسي : از دانش آموزان پايه ششم ابتدايي يكي از مدارس استان قزوين، 60 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابتدا پيش آزمون تعادل استورك ( ايستادن روي يك پا) از آنها به عمل آمد. سپس به صورت تصادفي به سه گروه خودگفتاري انگيزشي، بازخورد مثبت و كنترل تقسيم شدند. شركت كننده گان دو گروه خودگفتاري و بازخورد، بعد از اجراي پيش آزمون، تحت مداخلة روان‌شناختي مختص به خود قرار گرفتند. به منظور تجزيه و تحليل داده ها و بررسي اختلاف بين گروه ها از آزمون كروسكال واليس و همچنين از آزمون ويلكاكسون براي مقايسه پيش آزمون و پس آزمون هرگروه در سطح معني داري 05/0≥P استفاده شد. يافته ها : نتايج نشان داد كه تفاوت معني داري در پيش آزمون بين گروه هاي مختلف وجود نداشت (05/0≤ P) اما در پس آزمون گروه خودگفتاري انگيزشي و گروه بازخورد مثبت با گروه كنترل اختلاف معني داري داشتند و عملكرد مناسبتري نسبت به گروه كنترل (003/0=P) از خود نشان دادند. همچنين نتايج حاكي از اين بود هم خودگفتاري انگيزشي (001/0=P) و هم بازخورد مثبت (000/0=P) موجب افزايش معني دار ميزان تعادل ايستاي دانش آموزان شد. نتيجه گيري :يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه خودگفتاري انگيزشي و بازخورد مثبت، به عنوان راهبردهايي سودمند مي‌توانند موجب بهبود تعادل ايستا شوند. لذا به مربيان ورزش پيشنهاد مي شود كه از هر دو مداخله روان‌شناختي مورد استفاده در اين پژوهش مي توانند جهت بهبود تعادل ايستا بهره مند شوند.

not abstract