تبيين مفهوم ولايت مطلقة فقيه در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران

تبيين مفاهيم مندرج در نظريات علمي يكي از ضرور يترين مباحث پژوهشي به شمار م يرود، زيرا تلقي صحيح و شفاف نظريه در گروي فهم درست مفاهيم است. لذا نوشتار حاضر در پي تبيين مبادي تصوري نظرية «ولايت مطلقة فقيه » در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران است. نظرية ولايت مطلقة فقيه، هم از بعُد اعتقادي و هم از جهت مشروعيت نظام جمهوري اسلامي ايران جايگاه ويژ هاي دارد؛ از اين رو با رويكرد توصيفي - تحليلي، سه مفهوم «ولايت « ،» مطلقه » و «فقيه » به دقت مورد بررسي قرار گرفته است. در نتيجه گيري اين پژوهش آمده است: مفهوم «ولايت » - ب هگون هاي كه برخي از منتقدان ولايت سياسي فقيه پنداشت هاند - صرفاً به معناي قيّوميّت و محجوريت نبوده، بلكه معناي مديريت اجتماعي، ادارة حكومت و زمامداري را نيز دربردارد. مقصود از «مطلقه ،» شمول و مطلق بودنِ نسبي است، در مقابل ساير ولاي تهايي كه جهت خاصي در آنها لحاظ شده و محدودة خاصي دارند و اينكه شعاع ولايت مطلقه، مربوط به شئون عامه و مصالح امت است،كه خود تقييد در عين اطلاق است و مذكورات در اصل 110 قانون اساسي، برخي از مصاديق ولايت مطلق هاي است كه ولي فقيه دارد و سپس در تبيين مفهوم «فقيه » بيان شده كه فقيه، شخصي است كه بصيرت ژرف و عميق نسبت به مجموعه دين و همة زواياي آن داشته باشد نه صرفا در احكام شرعي و فقه مصطلح، و همجنين در زمينة اجتماعي و سياسي نيز داراي بينش صحيح و قدرت تصمي مگيري باشد.