خود مردم نگاري متحرك به مثابه روشي براي فهم تجربه هاي زيسته از جابجايي هاي شهري

Mobile Autoethnography as a Method for Understanding Lived Experience of Urban Mobility

اهداف: با ظهور «چرخش جابه‌جايي» و به‌تبع آن شكل‌گيري «پارادايم جديد جابه‌جايي»، جريان‌ها و شيوه‌هاي متنوع جابه‌جايي به‌مثابه كنش‌هاي بر سازنده تجارب زيسته متفاوت فردي و جمعي در نظر گرفته مي‌شود كه تجربه جديدي از مفاهيم بيان‌شده را از خلال تجارب متحرك ممكن مي‌كند. بااينكه دو دهه از ظهور اين پارادايم جديد و اين مسئله معرفت‌شناسانه در حوزه علوم اجتماعي مي‌گذرد هنوز روش‌شناسي جامع و متناسب براي درك و فهم اين تجارب زيسته متحرك ارائه نشده است. مقاله حاضر به دنبال بسط روش‌شناسي موجود براي فهم و درك اين تجارب زيسته متحرك است؛ روش‌هايي كه بتوانند به معاني نهفته در اين تجارب متحرك دست پيدا كنند. روش: اين مقاله پس از بررسي اين خلأ روش شناسانه، «خود مردم‌نگاري متحرك» را به‌مثابه روشي نو براي فهم اين تجارب زيسته در حين حركت تبيين و پيشنهاد مي‌كند. يافته: روش خودمردم نگاري متحرك به محقق هاي حوزه مطالعات شهري امكان فهم معناهاي زيسته در كنش‌هاي جابه‌جايي در محيط‌هاي زندگي روزمره را از خلال تجربه زيسته خود و ديگران در چارچوب پارادايم جديد جابه‌جايي فراهم مي‌كند. نتيجه گيري: خود مردم نگاري كه روشي نوظهور در مردم‌نگاري است و هدف آن فهم تجربه زندگي روزمره از خلال تجربه زيسته محقق است مي تواند در تركيب با روش هاي متحرك به روشي كارآمد در حوزه فهم تجربه هاي زيسته در جابه جايي هاي شهري در رشته هاي مطالعات شهري تبديل شود.

The scholars of social sciences and human geography used to consider the concepts like belonging, identity, attachment, and so on as solely the outcome of stability and settlement in a particular place and mobility as a threat to these concepts. However, with the emergence of “Mobilities Turn” and consequently the “New Mobilities Paradigm”, different flows and modes of movement are considered as actions constructing various individual and collective lived experiences, enabling the new experience of the expressed concepts from among the moving experiences. No comprehensive and proper methodologies have been developed for understanding these mobile lived experiences although two decades have passed since the emergence of this new paradigm and this epistemological issue in the field of social sciences. The study tries to develop the methodology existing in the social sciences to understand these mobile lived experiences – the methods that can reach the hidden meanings of these mobile experiences. After examining this methodological gap, the study proposes “mobile autoethnography” as a new approach to understand these lived experiences in motion: an approach enabling the researcher to understand the lived meanings in the actions of movement in everyday life environments through the lived experience of self and others within the framework of the new mobilities paradigm.