احتضار وجود و بازنمايي زباني آن در آثار نمايشي اوژن يونسكو

Agony of Being and its linguistic representation in Eugene Ionesco’s Dramatic oeuvre

اوژن يونسكو در آثار نمايشي خود، با هدف نمايش خلاءهاي هستي انسان و احتضار وجود آدمي، زباني را برمي‌گزيند تا بتواند اين حجم از شكست را هم در قالب گفتار و هم در بطن زندگي آدمي به‌روي صحنه بياورد. در حقيقت، يونسكو از زاويۀ ديگري به‌زبان مي‌نگرد و با ناكافي و ناتوان جلوه‌دادن زبان، زمينۀ فرسايش آن را در ذهن خواننده فراهم مي‌آورد و توازن موجود بين زبان و انديشه را متزلزل مي‌كند. وي با بنمايه كردن خلاء و گسيخته نشان‌دادن كلام و هستي انسان، شخصيت‌هايش را در جهاني فاقد معنا رها مي‌كند، آنگونه كه هيچ جايگاه و گريزگاهي برايشان متصور نمي‌شود. با در نظر داشتن اين رويكرد در نمايشنامه‌هاي يونسكو، در اين پژوهش مي‌كوشيم به‌مطالعۀ احتضار وجود انسان در اين دنياي پرهياهو، از وراي اضمحلال زبان بپردازيم. بدين منظور از انگاره‌‌هاي ارنو ريكنر در رابطه با تئاتر نو و پاره‌اي از نمايشنامه‌هاي يونسكو بهره خواهيم گرفت.

In his dramatic works, with the purpose of staging the void within mankind and the annihilation of his being, Eugène Ionesco chooses a language which is able to depict defeat in words and in the heart of human life. In fact, Ionesco approaches language through a different perspective and through pinpointing the insufficiencies of language to establish the ground for its deterioration in reader’s mind, destabilizing the equilibrium between language and thought. Through establishing the void and showing both human being and words as disjointed, Ionesco releases his characters in a meaningless world, leaving them without a haven or a shelter. Building on such an approach to Ionesco’s dramatic works, in the present article we will attempt to study the annihilation of human being in the world of sound and fury through analyzing the dissolution of language. To this purpose, we will make use of Arnaud Rykner’s views regarding nouveau theatre as well as some of Ionesco’s dramatic pieces.