مدل‌سازي ساختاري تفسيري مؤلفه‌هاي سياست‌گذاري مبتني بر شواهد در سيستم آموزش عالي كشور

در عصر حاضر برخورداري از سيستم آموزش عالي به‌عنوان پاشنه آشيل توسعه همه‌جانبه و پويايي آن، ابزاري براي مقابله با بحران­هاي پيش رو و متضمن برآورده سازي نيازهاي جوامع به شمار مي­آيند. به‌طوري‌كه دارا بودن اين امتياز معياري براي سنجش پيشرفت و توسعه در كشورهاي گوناگون و ابزاري قدرتمند در تمايز كشورها از دريچه توسعه­يافتگي و يا عقب‌ماندگي است. بنابراين بهره­گيري از رويكردي نوين، كارا و اثربخش در سياست‌گذاري آموزش عالي كه از شواهدي همچون شواهد كيفي، كمي، توصيفي، تجربي و شواهد موجود حاصل از پژوهش­هاي هم‌سنخ بهره بگيرد، ضرورت استفاده از رويكرد سياست‌گذاري مبتني بر شواهد در كشور را حياتي مي­سازد. به همين منظور هدف پژوهش حاضر، طراحي مدل سياست‌گذاري مبتني بر شواهد براي نظام آموزش عالي ايران با استفاده از تكنيك مدل‌سازي ساختاري تفسيري مي­باشد. ازاين‌رو با استفاده از داده­هاي جمع­آوري شده از پرسشنامه توزيع‌شده در بين 20 نفر از اعضاي كميسيون آموزش عالي مجلس، مديران ارشد، كارشناسان، و خبرگان وزارت علوم و تحقيقات و فناوري و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي و روسا و مديران دانشگاه­هاي جامع وزارت علوم، تحقيقات و فناوري، كه به روش نمونه­گيري گلوله برفي انتخاب شدند. سطح­بندي و اثر متقابل مؤلفه­هاي سياست‌گذاري مبتني بر شواهد در سيستم آموزش عالي كشور تعيين گرديد.

No abstract