پديد آورندگان :
آبزن، محمّد سروش دانشگاه صنعتي اميركبيرر - دانشكده مهندسي پليمر و علوم رنگ - مهندسي پليم، تهران، ايران , ميرزايي، رامين دانشگاه صنعتي اميركبيرر - دانشكده مهندسي پليمر و علوم رنگ - مهندسي پليم، تهران، ايران , احمدي، شروين پژوهشگاه پليمر و پتروشيمي ايران - گروه فرآيند، تهران، ايران
كليدواژه :
آميختههاي پليمري , سازگارسازي , شبكه سه بعدي , نانوذرات , مرزمشترك
چكيده فارسي :
آميخته‌سازي پليمرها از جمله روش هاي سودمند براي توسعه مواد پليمري با خواص بهبوديافته يا ايجاد خواص ويژه در پليمرهاست. آميخته برخي از پليمرها به طور كامل يا جزئي امتزاج پذير است، اما آميخته بسياري از آنها امتزاج ناپذير بوده و ريزساختار آميخته ناشي از وزن مولكولي زياد و برهم كنش هاي نامطلوب، چندفازي خواهد بود. پژوهش هاي گسترده اي در زمينه توسعه رويكردهاي سازگارسازي آميخته ها انجام شده است. اصلاح سطحي پليمرها، افزودن كوپليمرهاي قطعه‌اي، سازگارسازي واكنشي، شبكه اي كردن، شبكه هاي درهم نفوذكرده و اخيرا افزودن پركننده‌ها در ابعاد ميكرو و نانو از جمله روش هايي است كه براي بهبود سازگاري آميخته‌ها استفاده مي شود. كاهش مدول و خواص وابسته به آن، هنگام افزودن سازگاركننده‌هاي پليمري موجب شده است تا توجه پژوهشگران بيش از پيش به سوي نانوذرات و اثر سازگارسازي آنها معطوف شود. سازوكارهاي سازگارسازي آميختههاي پليمري با استفاده از نانوذرات را مي‌توان بر اساس محل قرارگيري آنها در آميخته به دو حالت تقسيم كرد. نخست، نانوذرات در فاز ماتريس با تشكيل شبكه سه بعدي و افزايش گرانروي، تنش بيشتري به فاز پراكنده وارد مي كنند، اندازه نواحي پراكنش را كاهش مي‌دهند و در ادامه موجب كاهش پديده ادغام نواحي پراكنش مي شوند. در حالت دوم، نانوذرات با قرارگيري در سطح مشترك ميان فازهاي ماتريس و پراكنده، موجب كاهش تنش بين سطحي و افزايش چسبندگي در سطح مشترك مي‌شوند. همچنين در اين حالت نيز از ادغام قطره هاي فاز پراكنده جلوگيري مي‌كنند. در اين مقاله، اثر سازگارسازي نانوذرات در آميختههاي پليمري، سازوكارها و عوامل ساختاري مؤثر بر آن بحث مي‌شود.
چكيده لاتين :
Blending of polymers is one of the useful methods for developing polymeric materials with improved properties or creating special properties in polymers. The mixture of some polymers is completely or partially miscible, but the mixture of many polymers is immiscible and their microsructure will be multiphase due to high molecular weight and
undesirable interactions. Extensive research has been conducted on the development of blend compatibilization approaches. Surface modifcation of polymers, addition of block copolymers, reactive compatibilization, crosslinking, interpenetrating networks, and more recently the addition of fllers in the micro and nano dimensions are some of the methods used to improve the compatibility of mixtures. The reduction of modulus and its related properties, when adding polymeric compatibilizers has caused researchers to pay more attention to nanoparticles and their compatibility effect. Compatibility mechanisms of polymer blends using nanoparticles can be divided into two modes based on their location in the blend. Firs, nanoparticles in the matrix phase, by forming a three-dimensional network and increasing the viscosity, apply more sress to the dispersed phase, reduce the size of the dispersed regions, and then reduce the coalescence phenomena of dispersed particles. In the second case, the nanoparticles, by locating at the interface between the matrix and dispersed phases reduce the interfacial sress and increase the interfacial adhesion. Also, in
this case, they prevent the integration of scattered phase droplets. In this paper, the effect of nanoparticle compatibility on polymer blends, mechanisms, and the afecting sructural
factors are reviewed
