بررسي رابطه معناشناسي، وجودشناسي و معرفت‌شناسي ايمان در عمل اخلاقي از منظر علامه طباطبايي

A Survey of the Semantic, Ontological and Epistemological Relationship of Faith in Moral Conduct from the Perspective of Allameh Tabatabai

ايمان عاملي ا‌ست كه در يك مكتب اخلاقي ديني، نقش مهمي در بستر سازي عناصر آن ايفا مي‌كند. عمل اخلاقي به عنوان يك سنجه مهم در فاعل اخلاقي نيز از اين تاثير مبرا نيست. علامه طباطبايي به عنوان يك فيلسوف اخلاق معاصر در حوزه دين در خصوص كاركرد ايمان در عمل اخلاقي داراي نظرات بنيادي است. لذا مسئله نوشتار حاضر بررسي ديدگاه ايشان از منظر معنايي، وجودي و معرفتي ايمان در عمل اخلاقي، با روش توصيفي ـ تحليلي است. در نهايت يافته ها حاكي از آن است كه ايمان، مهم‌ترين عامل در معنا و وجود مي‌باشد، البته به نحو اقتضاء نه لزوم. نقش معرفتي ايمان در عمل اخلاقي در نظر علامه از دو بعد قابل بررسي و تحليل است. از جنبه ديگر با توجه به تشكيكي بودن ايمان، نقش معرفتي‌اش در عمل ذو مراتب خواهد بود و ايمان در اين بعد، نافي شكاف بين معرفت و عمل نيز مي‌باشد.

Faith is a factor that plays an important role in laying the foundations of its elements in a religious moral school. Moral action as an important measure in the moral agent is not exempt from this effect either. Allameh Tabatabai, as a contemporary moral philosopher in the field of religion, has fundamental views on the function of faith in moral conduct. Therefore, the problem of the present article is to examine his point of view from the semantic, existential and epistemological perspective of faith in moral conduct, with a descriptive-analytical method. Finally, the findings indicate that faith is the most important factor in meaning and existence, although not necessarily. According to Allameh, the epistemological role of faith in moral action can be studied and analyzed from two dimensions. On the other hand, due to the gradationality of faith, its epistemological role in conduct will be hierarchical, and faith in this dimension also negates the gap between knowledge and action.