بررسي حكايت‌هاي عرفاني مقامات حميدي با ديد ساختارگرايي (مطالعه موردي: حكايت‌هاي جنون، در آداب سفر، در تصوف، در عشق)

Studying the Mystical Aanecdotes of Magamate Hamidian with a Structuralist View (Case Study: Madness, in Travel, in Sufism, in Love)

مأموريت ساختارگرايي در حوزۀ ادبيات، تجزيه‌ وتحليل نوشته، تفكيك آثار و انواع ادبي، بررسي مؤلفه‌هاي بيروني تأثيرگذار در ظهور يك ژانر هنري است. طرفداران اين مكتب قواعدي براي تشريع آثار نويسندگان معرفي كرده‌اند كه جنبه‌هاي زيباشناختي يك اثر را معرفي كرده و نوشته را در مقام مقايسه با ساير آثار قرار مي‌دهد و ضمن تسهيل نقد و ارزشيابي اثر، ميزان توانمندي آفريننده آن را معلوم مي‌سازد. در ميان آثار ادبي نوع سنتي آن به دليل پيچيدگي‌هاي معنايي بيشتر از نوشته‌هاي معاصر نياز به اين نوع بررسي‌ها دارد. اين نوشته چهار مقامۀ عرفاني (در جنون، در عشق، در آداب سفر و در تصوف) را بر اساس قواعد ساختارگرايي مورد بررسي قرار داده و در پايان به اين نتيجه مي­رسد كه درونمايۀ اين اثر ادبي همواره پند و اندرز اخلاقي- عرفاني بوده است. نويسنده اين اثر در لغت­ پردازي و تركيب­ سازي از هيچ كوششي فروگذاري نكرده و آغاز و پايان يكنواخت مقامات را بدون سكته و آسيب به پايان برده است. قاضي حميدالدين بناي تعليم در نيت داشته و از نظر شكلي از كاربرد سجع و استفاده از الفاظ فصيح و بليغ عربي و فارسي غفلت نكرده و در تضمين و درج اشعار شعراي فارسي و تازي هنرمندي نشان داده است.

The mission of structuralism in the field of literature, the analysis of writing, the separation of works and literary genres, is to examine the external factors influencing the emergence of an artistic genre. Proponents of this school have introduced rules for describing authors' work, which introduces the aesthetic aspects of a work and compares the writing to other works, while facilitating criticism and evaluation of the work, revealing the extent of its creative potential. Because of its semantic complexity, the traditional type requires more study than contemporary writings. This essay examines the four mystical authorities (in madness, in love, in travel rituals and in Sufism) according to the rules of structuralism, and concludes that the content of this literary work has always been mystical moral advice. The author has made no effort in word-making and composition, and he has completed the beginning and end of the authorities without stroke and injury. Judge Hamid al-Din has built an education in intent and has not neglected to use the form of rhetoric and eloquent Arabic and Persian rhetoric, and has shown the art of guaranteeing and inserting Persian poems and poetry.