كليدواژه :
گادامر , دريدا , هرمنوتيك فلسفي , ساختارشكني
چكيده فارسي :
در غالب پژوهش هاي انجام شده، هرمنوتيك فلسفي گادامري را در برابر ساختارشكني دريدايي قرار داده اند و بر تقاوت ها و تقابل هايشان تأكيد كرده اند. اين پژوهش برآن است كه با برقراري تناظر مفهومي ميان اين دو جريان مهم تفسيري معاصر، ضمن اشاره به تفاوت ها، هم دلانه، و با توجّه به آثار و نوشته هاي گادامر و دريدا، بر همانندي و همسويي هاي مفردات انديشه هايشان تأمّل و درنگ تازهاي داشته باشد؛ بدين منظور، مقالۀ حاضر به طرح و شرح تلقّي گادامر و دريدا از مفاهيمي چون: زبان و نشانه، حقيقت و معنا، تفسير، و روش پرداخته‌است و نشان مي دهد كه گادامر و دريدا در احكامي چون: هستي في نفسه داراي انشتقاق و در خود متفاوت است، رد مدلول استعلايي، ظهور خودكفاترين وجه زبان در نوشتار، مخاطره آميز بودن گفتار و نوشتار در ايجاد ابهام و فريب، عدم باور به تفسير و حقيقت واحد، انضمامي و سيّال بودن فهم، خلق و آفرينش معنا، نفي روش و... از جهت مناسبات فكري به هم نزديك مي شوند و با يكديگر هم داستان اند. اين پژوهش تلاش مي‌كند پاره‌اي از بدفهمي‌هاي نظري رايج درباب هرمنوتيك فلسفي و ساختارشكني را برطرف نمايد.
چكيده لاتين :
In many studies, the philosophical hermeneutics of Gadamer has been contrasted with Derrida’s deconstruction so as to emphasize their differences and oppositions. Pointing out the conceptual congruence between these two important contemporary interpretative currents, the present study, while acknowledging the differences in the works and writings of Gadamer and Derrida, empathetically attempts to reflect on the similarity and convergence of the singularities of their thought. Therefore, this paper discusses and explores Gadamer’s and Derrida’s views on concepts such as language and sign, truth and meaning, interpretation, and method, and attempts to show that the two thinkers come together in terms of intellectual relations, as illustrated by principles such as: Being is divisive and different in itself, the rejection of the transcendental signified, the emergence of the most self-sufficient language in writing, the risk of the creation of ambiguity and deception by speech and writing, the disbelief in a unified interpretation and truth, the concrete, and fluid nature of understanding, the creation of meaning, and the rejection of method. Thus, this study attempts to rectify some of the common theoretical misconceptions about philosophical hermeneutics and deconstruction.
