نظريۀ نهاد گرايي تاريخي به‌ مثابه چارچوبي براي تحليل روابط دولت و مجلس در جمهوري اسلامي ايران

Historical Institutionalim as a Framework for Analyzing the Relationship between State and Parliament in the Islamic Republic of Iran

فهم و تحليل روابط دولت و مجلس در جمهوري اسلامي ايران در سال هاي اخير در كانون توجه سياست مداران، روزنامه نگاران و محققان قرارگرفته است. از آنجا كه واقعيت ها خود سخن نمي¬گويند و نياز به تفسير و سازمان دهي دارند، مقاله بر آن است تا تكيه گاهي نظري براي اين منظور فراهم آورد. نقطه عزيمت بحث، نظريۀ نهادگرايي تاريخي و تنقيح جايگاه آن در ميان نظريه هاي مختلف در حوزۀ علوم سياسي است. پس پرسش اين است كه نهادگرايي تاريخي چه فرصت و يا بصيرتي را براي جمع‌آوري داده ها و چه ابزاري براي تحليل آنها در اختيار پژوهشگران اين حوزه قرار مي دهد؟ پس از آنكه امكان هاي روشي موجود در نظريۀ نهادگرايي تاريخي براي تحليل روابط دولت و مجلس استخراج شد، در قسمت دوم، مقاله مي كوشد نقشۀ راهنمايي براي جمع آوري و تحليل داده ها در موضوع روابط دولت و مجلس در سال هاي پس از بازنگري در قانون اساسي ارائه نمايد.

Understanding and analyzing the relationship between government and parliament in the Islamic Republic of Iran has been the focus of politicians, journalists, and researchers in recent years. Since facts do not speak for themselves and need to be interpreted and organized, the article seeks to provide a theoretical basis for this purpose. The starting point of the discussion is the theory of historical institutionalism and the refinement of its position among various theories in the field of political science. The question, then, is what opportunities or insights does historical institutionalism provide for researchers in this field, and what tools for analyzing them? After extracting the methodic possibilities in the theory of historical institutionalism for analyzing the relationship between government and parliament, in the second part, the article tries to provide a guide map for collecting and analyzing data on the relationship between government and parliament in the years after reviewing the constitution.