غلبۀ تك صدايي در عشق ورزي شاعران سبك خراساني (با نگاه به تغزلات فرخي، عنصري و منوچهري)

Monologue domination in the adoration by poets of Khorasani style

اگر نگاه ما به فرهنگ و جامعه، نگاه زبان­ محور باشد؛ تك ­صدايي و گفت­وگو، دو روي­كرد زباني خودكامگي و تكثّرگرايي است. در تك­ گويي، يكي در مقام گوينده است و ديگري در مقام شنونده و محكوم به سكوت. اين مكان ممكن است حجلۀ عروسي، كلاس درس، مشورت در امر سياسي، اتّحاديۀ كارگري و يا ديگر صنف­ هاي اجتماعي باشد. درمجموع، جامعه بر مبناي تك­ گفتاري استوار است. عشق­ ورزي زميني، بخشي از بدنۀ هويّت فرهنگي و هنجار اجتماعي ما را تشكيل مي ­دهد و در ادبيّات، به صورت گسترده بازتاب يافته­ است. مطالعۀ روابط عاشق و معشوق، زاويه­ هاي پنهان جامعه را عريان مي­ كند- بويژه عاشقان نامداري كه رفتار شان تبديل به الگوي جمعي مي ­شود و ناهنجاري­ ها را به هنجار بدل مي­ كنند. اين نوشتار، در پي نماياندن ريشه ­هاي مقولۀ «ناز و نياز» است و تلاش مي­ شود تا علل عشق­ ورزي مبتني بر تك­ گويي مستبدانه را برشمارد و آن را به عنوان بخشي از كليّت فرهنگي-تاريخي اين جامعه، بررسي نمايد.

From a linguistically oriented point of view of culture and society, monologues and dialogues seem to be approaches to authoritarianism and pluralism. In a monologue, one is a speaker and the other is a listener that keeps silent. This may occur in a wedding party; a classroom; a political consultation; a trade unio‎n or a social guild. In general, the society is based on the monologues. Earthly love forms part of our cultural identity, and social norms are widely reflected in the literature. A study of the lover-beloved relations reveals the hidden spots of the society. It is especially the case about famous lovers whose behavior turns into a pattern to imitate and converts anomalies to norms. This article seeks to illustrate the origins of the "cute and needy" category, identify the causes of love based on despotic monologue and examine it as a part of the cultural-historical identity of the society.