بررسي و تحليل رشد ناموزون شهري با استفاده از مدل‌هاي كمي (مطالعه موردي: منطقه 22 شهر تهران)

No Title

شهرنشيني پديده پيچيده و پويا بوده كه شامل تغييرات بزرگ مقياس در كاربري اراضي در سطح محلي مي‌باشد. منطقه 22 بزرگ‌ترين منطقه شهر تهران بوده و در سال‌هاي اخير شاهد افزايش ساخت و ساز در اين منطقه هستيم. شاخص‌هاي كمي مورد استفاده در اين پژوهش شامل آنتروپي نسبي، شاخص موران، ضريب جيني و مدل هلدرن بود. هدف از انجام اين پژوهش، بررسي تأثير رشد پراكنده شهري بر الگوي تراكم شهري در منطقه 22 تهران مي‌باشد. روش تحقيق كنوني تحليلي - تطبيقي و از نظر نوع كاربردي –توسعه‌اي بود. اطلاعات مربوط به مساحت و جمعيت از مطالعات طرح جامع، تفصيلي و ديگر منابع مربوطه تهيه شد. در اين مطالعه، بحث پراكنده روي شهري با استفاده از معيارهاي كمي مختلفي از جمله آنتروپي شانون، ضريب جيني و شاخص موران مورد بررسي قرار گرفت. مقدار آنتروپي جمعيت در سال 1397، 0/96 بوده و نسبت به سال 1390 افزايش يافته و به يك نزديك‌تر شده است. بنابراين مقايسه آنتروپي سال 1397 نسبت به سال 1390 نشان دهنده پراكندگي بيشتر جمعيت در سال 1397 بود. ضريب موران منطقه مورد مطالعه در دو مقطع زماني 1390 و 1397 نشانگر الگوي تجمع خوشه‌اي مي‌باشد. با توجه به مجموع ضرايب محاسبه شده مي‌توان گفت كه منطقه 22 شهر تهران داراي الگوي پراكنده بوده و الگوي پراكندگي آن تك‌قطبي كامل نمي‌باشد. ميزان تراكم در ناحيه يك بيشتر از ساير نواحي بوده و در ساير نواحي (2، 3 و 4) الگوي پراكندگي غالب‌تر مي‌باشد. به منظور كنترل مؤثر پراكندگي شهري، بايستي برنامه يكپارچه براي استفاده از اراضي شهري تدوين شده و استراتژي‌هاي توسعه فشرده تدوين شود.

No Abstract