بررسي ظرفيت توسعه درون زا در محلات بافت تاريخي شهرها با رويكرد توسعه امنيت فرهنگي- اجتماعي (مورد مطالعه: جويباره اصفهان)

در طول تاريخ معاصر تحولات بنيادي در زمينه معماري و شهرسازي در كشورمان شكل گرفته به‌ طوري‌كه در شهرهاي تاريخي ما تعامل نه‌چندان مطلوبي ميان بافت تاريخي و اجزاي جديد در آن ديده مي‌شود. در گذشته‌اي نه‌چندان دور، ساختمان‌ها دركمال احترام به بناهاي پيراموني، در زمينه جاي مي‌گرفتند اين در حالي است كه معماري امروز، نشان از بي‌توجهي و سهل‌انگاري دوران معاصر ما به اين موضوع دارد. ساخت‌وسازهاي جديد در بافت تاريخي قبل از آن‌كه صرفأ يك بناي معماري باشد، در بافت تاريخي به‌عنوان بخشي از شهر معرفي مي‌شود كه بايد براي حفظ انسجام و تداوم با بخش‌هاي تاريخي پيرامون از قواعد و ضوابط خاصي پيروي كند. روش پژوهش توصيفي و از نوع مطالعات كيفي است. داده‌ها مبتني بر اسناد مختلف از جمله گزارش‌ها، نقشه‌ها و تصاوير و مشاهده‌هاي ميداني پژوهش‌گر است. نتايج نشان مي‌دهد كه بافت تاريخي مي‌تواند به بهبود توسعه شهر به‌ويژه در بحث امنيت فرهنگي مؤثر باشد و بسياري از محدوديت‌ها را مي‌توان با توجه به ظرفيت‌هاي موجود مرتفع كرد. لازم به‌ذكر است كه جويباره به‌عنوان هسته اوليّه شكل‌گيري شهر اصفهان نيز هم‌چون بافت‌هاي تاريخي باارزش ديگر در كشور با وجود طرح‌هاي به‌سازي و.... مشكلات كالبدي، فرهنگي-اجتماعي بسياري داراست كه در اين پژوهش تلاش شد تا دراين محله مكاني براي سياست‌گذاري، مديريت و هم‌چنين حفظ و نگهداري از بافت ‌تاريخي تمهيداتي انديشيده كه علاوه‌بر بازتعريف ارزش‌ها و مورد توجّه قرار دادن ويژگي‌هاي بافت‌تاريخي، به‌عنوان پيشنهاد به لزوم وجود مجموعه‌اي اشاره كند تا بتواند به فعاليّت شناسايي و حفاظت و باززنده‌سازي بافت‌هاي تاريخي بپردازد.