ريخت شناسي و امنيت مكاني در بافت فضاي شهري خيابان زند شيراز

مورفولوژي شهري يكي از مهم‌ترين رويكردهاي كالبد و امنيت شهرها مي‌باشد. در فرآيندهاي جهاني شدن اقتصادي و فرهنگي، همگرايي اروپايي و محو هويت‌هاي ملي در ايران، امنيت مكاني به‌عنوان نگراني اصلي هر انديشمند و افراد ديگر ظهور مي‌كند. هدف اين مقاله بررسي شيوه‌هاي خاص ريخت‌شناسي و امنيت شهري مانند ميراث مصنوع و طراحي نوآورانه فضا در هويت مكاني در بافت فضاي شهر شيراز براي بالا بردن سطح توسعه گردشگري خيابان لطفلي خان زند به‌عنوان يكي از قديمي‌ترين خيابان‌هاي شهر شيراز و مهم‌ترين شاهراه اقتصادي است. مقاله حاضر از جمله پژوهش‌هاي توصيفي- تحليلي است كه با جمع‌آوري داده‌هاي كتابخانه‌اي، مشاهدات ميداني، به تفسير و تحليل جنبه‌هاي مداخلات ديدگاه حاكم و تأثير آن بر زيبايي‌شناسي خيابان زند در طول سه دوره قاجار، پهلوي، انقلاب اسلامي تاكنون مي‌پردازد. نتايج نشان مي‌دهد كه با بررسي‌هاي پيشينه پژوهش و جهت‌گيري ريخت‌شناسي و امنيت فضاي شهري در زيباشناسي تاريخي خيابان لطفعلي خان زند به نظر مي‌رسد كه دخالت‌هاي حاكم در دوره قاجار در خيابان لطفعلي زند، پايبندي به سنت و رجعت به بزرگي باستاني ايران در منظر بافت خيابان زند بيش‌تر از مدرن‌گرايي مشهود است. البته به واسطه سرعت كند دخالت‌ها، مدرن‌گرايي تنها در ظهور مصالح مدرن به‌طور جزيي در اين دوره تأثير داشت. هم‌چنين وضعيت امنيت اين خيابان با توجه به ريخت‌شناسي آن مطلوب است.