سازمان رهبر، مدل متناسب مديريت شهري يكپارچه در ايران

موضوع و هدف اصلي اين مقاله، بررسي ساختارهاي هماهنگي و يكپارچگي بين‏سازماني و ارزيابي كلي ساختارهاي متناسب براي تحقق يكپارچگي در مديريت شهرهاي كشور است. اين ارزيابي با طرح ويژگي هاي چندين ساختار و تشريح تناسب هر كدام با زمينه مديريت شهري موجود كشور صورت گرفته است. در اين مقاله ادعا مي شود ساختار يا مدل سازمان رهبر[i]، مدل متناسبي براي گذار به مديريت شهري يكپارچه در كشور است. بر پايه اين ساختار، شوراها و شهرداري ها بايد نقش هدايت كننده و هماهنگ كننده كليه كنشگران توسعه شهري (اعم از دولتي، خصوصي و عمومي) و كليه فرايندها (اعم از برنامه ريزي، تامين زيرساخت ها و ارائه خدمات) را در اداره امور و توسعه شهر برعهده گيرند. نتايج اين بررسي نشان مي دهد نهاد مديريت شهري در ايران، به دلايل متعدد از جمله چندكاركردي بودن، مكان مبنا بودن، انتخابي بودن و نظاير اين ها بيش از ساير نهادهاي عمومي و دولتي واجد بيشترين صلاحيت براي به عهده گرفتن نقش سازمان رهبر در هماهنگي منابع و نهادهاي مختلف شهر است. بر عهده گرفتن چنين رسالتي براي تحقق هماهنگي بيشتر در اداره شهرها حتي بدون واگذاري وظايف بيشتر به آنها، كه هميشه با مقاومت سازمان هاي خدماتي بخشي دولتي مواجه بوده است، ممكن و عملي است.