آسيب‌شناسي آموزش در كارگاه‌هاي معماري با رويكردي سازنده‌گرا به ماهيت دانش طراحي

اين مقاله رويكردي سازنده‌گرا به ماهيت دانش طراحي دارد و با تاكيد بر يادگيري‌سازنده‌گرا به بررسي آموزش در كارگاه‌هاي معماري و آسيب‌شناسي شيوة مرسوم در كارگاه‌ معماري مي‌پردازد. سوال اين تحقيق عبارت است از، چگونه مي‌توان با تحليل ماهيت دانش طراحي، چهارچوبي جهت آسيب‌شناسي آموزش كارگاهي تبيين نمود؟ روش تحقيق اين مقاله نظريه زمينه‌اي است كه براي افزايش اعتبار پژوهش، گردآوري‌داده‌ها با استفاده از اجماع سه شيوه (منابع و مستندات معتبر، مصاحبه با اساتيد و مطالعة ميداني از كارگاه‌هاي معماري) انجام مي‌شود. تحليل داده‌ها نشان داد كه يادگيري سازنده‌گرا رويكردي مناسب براي آموزش در كارگاه‌هاي طراحي است زيرا كه دانش طراحي بايد ساخته شود و قابل انتقال نيست. براي طراحي، دانشي از پيش‌تعيين شده وجود ندارد، بلكه دانش طراحي در حين فرآيند‌ طراحي بر اساس عوامل مختلفي كه وجود دارد، همزمان با طراحي ساخته مي‌شود. از اين‌رو در كارگاه‌هاي طراحي بايد به دنبال ساخت دانش باشند، كه از آسيب‌هاي مهم در كارگاه‌ها، در حين انجام دادن توليد مي‌شود. از عوامل مهم در ساخت دانش طراحي كارگروهي و تعامل بين اعضاي گروه است، نبود كارگروهي موثر در كارگاه‌هاي طراحي از كاستي‌هاي آن محسوب مي‌شود. در ارزيابي نهايي، عدم توجه به توانايي‌هاي فردي، مقايسه نهايي هر شخص با بقيه دانشجويان كارگاه از آسيب‌هاي اين محيط‌ها مي‌باشد.