آثار توحيد عرفاني در مفهوم و رويكرد اعمال اخلاقي

يكي از پرسش‌هاي مهم در حوزه صفات و رفتار اخلاقي اين است كه بينش توحيدي در اخلاق و رفتار انسان چه تغييراتي ايجاد مي‌كند؟ آيا مي‌تواند مفهوم اعمال را تغيير داده و به آنها عمق بخشد؟ آيا مي‌تواند رويكرد آنها را اصلاح كرده و ارتقاء دهد؟ اگر پاسخ مثبت است، چگونه و چرا چنين تغييراتي رخ مي‌دهد؟ پژوهش حاضر مي‌كوشد با روش توصيفي ـ تحليلي آثار توحيد عرفاني در مفهوم و رويكرد اعمال اخلاقي را تبيين نمايد. در اين پژوهش با تمركز بر برخي مصاديق، تبيين شده است كه معرفت توحيد عرفاني بسته به اينكه در كدام مرتبه از اعتقاد (در عرفان نظري) يا شهود (در عرفان عملي) قرار داشته باشد، لوازم و آثار تكويني اخلاقي در انسان دارد كه منجر به اصلاح و تعميق گرايش‌ها و اعمال مي‌شود.