مفهوم رذيلت و ارتباط آن با گناه از منظر توماس آكويناس و ملامهدي نراقي

اين مقاله درصدد است تا با روش توصيفي ـ تحليلي و با تكيه بر آثار اصلي توماس آكويناس و ملامهدي نراقي مفهوم رذيلت و گناه و نيز ارتباط آنها با يكديگر را به صورت مقايسه‌اي بررسي كند. از نظر آكويناس و نراقي، رذيلت در مقابل فضيلت قرار دارد. مفهوم »رذيلت « از جهت انسان‌شناختي حاكي از نوعي ناسفتگي دروني و روحي انسان است و »گناه « جنبه عملي و بروزيافته رذيلت و نافرماني عملي از دستورات خداوند است. گناه فعل بد و رذيلت عادت بد است. رذيلت منشا گناه است و گناه در اخلاق ديني به كار مي رود و مربوط به نافرماني در احكام است و چه بسا به صورت موردي اتفاق بيفتد، اما رذيلت در اخلاق فلسفي به كار برده مي شود و امري دروني محسوب مي شود. رابطه گناه و رذيلت مثل رابطه شريعت و اخلاق است. در برخي موارد مصداق واحدي دارند، اما اخلاق فراتر از شريعت است. ممكن است كسي مرتكب گناه نشود، اماگرفتار رذيلت باشد. پس كسي كه احكام شريعت را رعايت مي كند لزوماً فضيلت‌مند محسوب نمي‌شود