پديدارشناسي فاصله بين خود واقعي و خود ايده‌آل با تأكيد بر تجربه زيسته جوانان از تحصيلات تكميلي

خود يكي از مسائل پر ابهامي بود كه به نظر رسيد در مواجهه با واقعيت، قابليت مطالعه جامعه‌شناختي دارد. خود سالم نتيجه زندگي در جامعه سالم و جامعه سالم نتيجه وجود خودهاي سالم است. بررسي ها نشان داد انتظار دانشجويان از خود بيش از واقعيت است و دانشجويان در تقابل با واقعيت با خود خويش به گونه اي ديگر مواجه ميشوند و اين واقعيت هاي پيش روي جوانان نيازمند مطالعه است. از اين رو، هدف   اين مطالعه، تفسير تجربه جوانان از فاصله خود واقعي تا خود ايده آل پس از واقعيت تحصيل بود.با توجه به مزاياي رويكرد كيفي، روش پديدارشناسي براي اين پژوهش انتخاب شد. مشاركت كنندگان با نمونه گيري هدفمند، مشخص شدند و مصاحبه نيم ساختار يافته انجام شد. پس از  مصاحبه با  38 نفر، اشباع حاصل شد. يافته ها نشان داد ابتدا سه گانه خود واقعي غيرمادي، مادي و تعاملي و دوگانه خود ايده آل مادي و غير مادي پيش از واقعيت تحصيل شناسايي شد. پس از تجربه واقعيت تحصيل درك افراد از شخصيت خود افزايش يافته و بيشتر با ضعفهاي ساختاري آشنا مي شوند و درمي يابند خود ايشان  به طور كامل در اختيار قدرت ايشان نيست. پس از تجربه واقعيت تحصيل، جوانان درك مي كنند تحصيل براي ايشان امكان دستيابي جايگاه اقتصادي را فراهم نمي كند. خودايده آل جوان تحصيل كرده در ابتدا خودي است كارآمد اما خود واقعي او پس از اتمام تحصيل به طور معمول فاقد اين ويژگي است. دلايل دور شدن خود واقعي از خود ايده آل پس از واقعيت تحصيل تفسيرشد. سنخشناسي تجربه شركتكنندگان نسبت به دورشدن خود نشانداد افراد دچار نااميدي مقطعي و دائمي مي شوند يا تلاش مضاعف مي كنند. جامعه بدنبال ايجاد نگرش مثبت در خود افراد است، اما هميشه موفق نيست. پس از مواجه شدن با واقعيت تحصيل، شركت كنندگان ساختار را قويتر از اختيار خود درك كردند. به خاطر وسعت ديد و خودآگاهي كه پيدا مي كنند درمي يابند، تحصيل نمي تواند به بالابردن جايگاه اقتصادي ايشان كمك كند.