تقاطع رشته‌اي موسيقي سنتي با دانش انسان‌شناسي و تاريخ فرهنگي: مطالعه موردي آلبوم‌هاي چاووش

موسيقي به‌عنوان خرده‌نظام فرهنگي همواره در پژوهش‌هاي فرهنگي و انسان‌شناختي جايگاه داشته است و در نگرش مجموعه تام فرهنگي از منظرهاي گوناگون همچون ساختارگرايي، كاركردگرايي، نشانه‌شناسي، اتنوموزيكولوژي و... محل بحث و گفت‌وگوي مكاتب مختلف نظري بوده است. در اين پژوهش با توجه به كاركردهاي موسيقي بر اساس تحولات تاريخي، در برهه زماني مورد نظر نشان داده شد كه ميان رشتهٔ موسيقي با دانش تاريخ فرهنگي و انسان‌شناسي ارتباط ميان‌رشته‌اي برقرار است. روش تحقيق در اين پژوهش تركيبي و از نوع اسنادي و ميداني با تأكيد بر عنصر مصاحبه بوده است و مبتني بر رهيافت كيفي است. چارچوب نظري مورد استفاده در اين پژوهش نظريهٔ كاركردگرايي برونيسلاو مالينوفسكي و نظريه ساختارگرايي كلود لوي‌اشتراوس است. بر اين اساس، افزون بر دو كاركرد ساختاري موسيقي، يعني زيبايي‌شناسي و بيان احساسات، به كاركردهاي مفروض بنابر مقتضيات زمان و نيازهاي اجتماعي بر موسيقي نيز پرداخته مي‌شود. در بازهٔ زماني اين پژوهش كاركردهاي آشكار از جمله ايجاد همبستگي، بيان مفاهيم نمادين، كاركرد در موسيقي آييني، كاركرد هنجارساز، كاركرد ايجاد هيجان به عنوان كاركرهاي آشكار و همچنين كاركردهاي پنهان از جمله برقراري ارتباط يكسان با طبقه‌هاي متنوع اجتماعي، هم‌دردي با آسيب‌ديدگان وضع موجود، ايجاد پيام خاص درخصوص اقدام، بيداري و پايداري وفق گفتمان زمان در مخاطب و گستردگي مخاطب پيام‌ مشهود است.