ارائه ي يك راهبرد چندعامله براي طراحي سيستم هاي قابل بازپيكربندي جهت افزايش انعطاف پذيري و طول عمر

يكي از ويژگي‌هاي مهم و برجسته‌ي سيستم‌هاي قابل بازپيكربندي، انعطاف‌پذيري مي‌باشد. انعطاف‌پذيري اين دسته از سيستم‌ها وابستگي زيادي به نحوه‌ي بازپيكربنديشان دارد. روش‌هاي زيادي در راستاي بازپيكربندي ارائه شده‌اند كه به دسته‌هاي بازپيكربندي ايستا، بازپيكربندي پوياي جزئي و بازپيكربندي پوياي كامل تقسيم‌بندي مي‌شوند. از بين روش‌هاي ارائه شده روش‌هايي كه قابليت بازپيكربندي به صورت برخط را داشته باشند، از اهميت ويژه‌اي برخوردار هستند. در اين مقاله با استفاده از خاصيت توزيع‌پذيري سيستم‌هاي قابل بازپيكربندي، اين دسته از سيستم‌ها را برمبناي سازمان سيستم‌هاي چندعامله طراحي كرده‌ايم. در روش‌ پيشنهادي يك سيستم قابل بازپيكربندي هوشمند ارائه شده است كه در زمان اجراي سيستم، عامل‌هاي هوشمند با تعامل و مذاكره با يكديگر، بصورت خودمختار (مستقل از ابزار سنتز) پيكربندي سيستم را تغيير مي‌دهند. يكي از هدف‌هاي مهم اين روش جديد، افزايش طول عمر سيستم قابل بازپيكربندي مي‌باشد. در اين مقاله، شبيه‌سازي روش پيشنهادي با استفاده از زبان توصيف سخت‌افزار و سنتز آن با استفاده از نرم افزار Design Compiler انجام گرديده‌است. نتايج شبيه‌سازي نشان مي‌دهد كه حداكثر ميزان فعاليت سلول‌ها با توجه به الگوها و الگوريتم‌هاي مورد ارزيابي، به ميزان 05/1 الي 23/4 برابر نسبت به روش Transmap كاهش يافته و در نتيجه طول عمر سيستم قابل بازپيكربندي افزايش يافته است. همچنين روش پيشنهادي با توجه به تعامل بين عامل‌هاي هوشمند، شامل سربار تبادل پيام مي‌باشد كه مقادير آن براي الگوريتم‌هاي ALU 32 بيتي، رمزكننده 64 به 6 وShifter Barrel 64 بيتي به ترتيب مطابق الگوهاي تحت ارزيابي به طور ميانگين 1458 ، 1218 و 770 بيت بدست آمده‌است.