تأثير بيان نوشتاري احساسات بر شدت علائم گوارشي بيماران مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير

زمينه و هدف: سندرم روده تحريك‌پذير يكي از شايع‌ترين اختلالات عملكردي دستگاه گوارش است كه به شكل قابل توجهي بر كيفيت زندگي افراد مبتلا اثرگذار است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير بيان نوشتاري بر كاهش شدت علائم گوارشي بيماران با سندرم روده تحريك‌پذير انجام شده است. روش بررسي: در اين مطالعه كارآزمايي باليني كه در سال 1398 انجام شد، 71 بيمار مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير مراجعه‌كننده به درمانگاه‌هاي گوارش بيمارستان‌هاي فيروزگر و رسول اكرم (ص) تهران بر اساس معيارهاي ورود، به روش مستمر انتخاب و به روش تصادفي بلوك‌بندي و به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. پرسش‌نامه مشخصات جمعيت‌شناختي و شاخص شدت علائم (SIIBS) توسط هر دو گروه تكميل شد. در گروه آزمايش، يك دفترچه سفيد داراي فرمت خاص جهت بيان نوشتاري در اختيار آزمودني‌ها قرار گرفت. بيان نوشتاري بيمار در طول يك ماه، هفته‌اي يك بار، و هر بار به مدت 15 الي 30 دقيقه در منزل انجام شد. پس از يك ماه، مجدداً پرسش‌نامه SI IBS توسط هر دو گروه تكميل شد. در پايان اطلاعات پرسش‌نامه‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: پس از انجام مداخله، شدت علائم گوارشي در گروه آزمايش به طور معني‌داري نسبت به قبل از مداخله كاهش يافت (0/016=P). با اين حال، بين ميانگين نمرات شدت علائم گوارشي دو گروه آزمايش و كنترل يك ماه بعد از مداخله‌، اختلاف معني‌دار آماري مشاهده نشد (0/438=P). نتيجه‌گيري: اجراي بيان نوشتاري در مطالعه حاضر هر چند اختلاف آماري معنا داري در نمره شدت علائم گوارشي بيماران مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير ايجاد نكرد، اما با كاهش شدت علائم گوارشي بيماران گروه آزمايش همراه بود. اين مداخله غيردارويي مي‌تواند به عنوان روشي كاربردي و آسان همراه با درمان‌هاي دارويي براي مبتلايان به اين سندرم در نظر گرفته شود.