اعتياد به گوشي هوشمند در نوجوانان: تدوين پروتكل روان درماني مبتني بر رويكرد شناختيرفتاري و اثربخشي آن بر نظم جويي هيجاني و احساس تنهايي

مقدمه: كاربرد افراطي گوشي هوشمند به يك بحران نوظهور بدل شده است. از اين رو پژوهش حاضر بر تدوين پروتكل رواندرماني مبتني بر رويكرد شناختيرفتاري و اثربخشي آن بر درمان اعتياد به گوشي هوشمند، احساس تنهايي و نظم جويي هيجاني تمركز دارد. روش: بخش نخست اين پژوهش به طراحي پروتكل درماني مبتني بر رويكرد شناختي-رفتاري اختصاص دارد. سپس، بر اساس يك طرح نيمه آزمايشي، 30 نوجوان دختر مبتلا به اعتياد به گوشي هوشمند با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش تحت 8 جلسه درمان قرار گرفت. مقياس اعتياد به گوشي هوشمند (SASSV)، پرسشنامه نظم جويي هيجاني ((ERQ و مقياس احساس تنهايي ((UCLA به عنوان ابزار به كار برده شد. همچنين از تحليل كواريانس تك متغيره (ANCOVA) و چند متغيره (MANCOVA) به منظور تحليل داده ها استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه پروتكل روان درماني مبتني بر رويكرد شناختيرفتاري علاوه بر درمان اعتياد به گوشي هوشمند، منجر به كاهش قابل توجه احساس تنهايي و بهبود مهارت هاي نظم جويي هيجاني شده است. نتيجه گيري: پروتكل روان درماني مبتني بر رويكرد شناختيرفتاري مي تواند به عنوان يك راهبرد اثربخش در درمان اعتياد به گوشي هوشمند به شمار آيد و در عين حال احساس تنهايي را كاهش و منجر به تقويت مهارت هاي نظم جويي هيجاني گردد.