نقش واسطه‌اي راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان و نگراني در رابطه بين تاب آوري و اضطراب ابتلاء به كوويد 19

مقدمه: كروناويروس‌ها خانواده بزرگي از ويروس‌ها و زير مجموعه كروناويريده هستند كه از ويروس سرماخوردگي معمولي تا عامل بيماري‌هاي شديدتري همچون سارس، مرس و كوويد ۱۹ را شامل مي‌شود. هدف پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه‌اي راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان و نگراني در رابطه بين تاب آوري و اضطراب ابتلاء به كوويد19 بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمام ساكنان شهر كرج در بهار سال 1399 بود كه از ميان آن‌ها 360 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس آنلاين انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (2003)؛ پرسشنامه نگراني ايالت پنسيلوانيا ماير و همكاران (1990)؛ پرسشنامه گارنفسكي و همكاران (2001)؛ مقياس اضطراب بيماري كرونا علي‌پور و همكاران (1398) بود. جهت تحليل داده‌ها از روش مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد رابطه مستقيم بين تاب آوري با راهبردهاي مثبت (0.278=β، 0.010=P) و منفي (0.232=β، 0.010=P) تنظيم شناختي هيجان و نگراني (0.451=β، 0.015=P) معنادار بود. رابطه مستقيم بين تاب آوري (0.390=β، 0.040=P)، راهبردهاي مثبت (0.270=β، 0.006=P) و منفي (0.200=β، 0.003=P) تنظيم شناختي هيجان و نگراني (0.226=β، 0.006=P) با اضطراب ابتلاء به كوويد19 معنادار بود. رابطه غيرمستقيم بين تاب آوري (0.178=β، 0.007=P) با اضطراب ابتلاء به كوويد19 معنادار بود. نتيجه‌گيري: افرادي كه از تاب آوري چندان بالايي برخوردار نيستند در مواجه با احتمال بالاي ابتلاء به ويروس كوويد19، مستعد نگراني درباره ابتلاء به اين ويروس و متوسل شدن به راهبردهاي منفي تنظيم شناختي هيجان هستند كه بر اضطراب ابتلاء به كوويد19 مي‌افزايد.