مقايسه اثربخشي زوج درماني مبتني بر واقعيت درماني و بخشايش درماني به شيوه گروهي بر سازگاري زناشويي، تمايز يافتگي عاطفي و صميميت زوجين داراي طلاق عاطفي

Comparison of the Effectiveness of Group Reality-based Couple Therapy and Forgiveness Therapy on Marital Adjustment, Emotional Differentiation and Intimacy of Couples with Emotional Divorce

مقدمه و اهداف: طلاق عاطفي يا طلاق خاموش، خطرناكترين نوع طلاق است. اين مطالعه با هدف بررسي مقايسه اثربخشي زوج درماني مبتني بر واقعيت درماني و بخشايش درماني به شيوه گروهي بر سازگاري زناشويي، تمايز يافتگي عاطفي و صميميت زوجين داراي طلاق عاطفي انجام گرديده است. مواد و روش ها: طرح تحقيق مطالعه حاضر، نيمه آزمايشي بوده و نوع طرح، پيش آزمون - پس آزمون چند گروهي است. جامعه آماري، كليه زوجين متاهل مراجعه كننده براي مشاوره به مراكز آرامش انديشه تبريز و علامه اميني است. نمونه گيري به روش هدفمند بر اساس ملاك هاي ورود و خروج(سال ازدواج، سن، تحصيلات و برخورداري از طلاق عاطفي)، صورت گرفت، بدين ترتيب از بين مراجعه كنندگان، 42 نفر(21زوج)، به صورت تصادفي در سه گروه واقعيت درماني(8 جلسه)، بخشايش درماني(8 جلسه) و گروه كنترل انتخاب و قرار گرفتند. براي تجزيه و تحليل نتايج از تحليل كوواريانس چند متغيره و براي بررسي نمرات در مرحله پيگيري از آزمون اندازه هاي مكرر استفاده شد. يافته ها: يافته ها حاكي از اين بود كه با وجود تاثير مطلوب هر دو روش درماني، روش واقعيت درماني نسبت به بخشايش درماني، تاثير معني دار و بيشتري بر متغير سازگاري داشته است. همچنين هيچ كدام از روش هاي درماني فوق، تاثير معني داري بر متغير تمايز يافتگي ندارند و تنها روش واقعيت درماني تاثير معني داري بر متغير صميمت زوجين داشته است. نتيجه گيري: آموزش اصول واقعيت درماني، آگاهي دادن به همسران در مورد شدت نيازهاي آنان و ايجاد حس مسئوليت در افراد براي ارضاي نيازهاي خود مي تواند نقش مهمي در ايجاد و بهبود روابط صميمانه و سازگاري زوجين داشته باشد.

Aim: Emotional or silent divorce is the most dangerous type of divorce. The purpose of this study was to compare the effectiveness of reality-based couple therapy and group forgiveness therapy on marital adjustment, emotional differentiation, and intimacy of divorced couples. Methods: The research design of this study was semi-experimental and the type of design was multi-group with pre-test and post-test. The statistical population was all married couples referred to Tabriz Andisheh Aramesh and Allameh Amini centers for counseling. Purposeful sampling was performed based on the inclusion and exclusion criteria (year of marriage, age, education and emotional divorce), thus, 42 patients (21 couples) were randomly divided into three reality therapy group (8 sessions), forgiveness therapy group (8 sessions), and control group. Multivariate analysis of covariance was used to analyze the results and repeated measures test was used to evaluate the scores at follow-up phase. Findings: Findings indicated that despite the favorable effect of both therapies, reality therapy had more significant effect on adaptation variable than therapeutic forgiveness. Also, none of the above treatments had a significant effect on the differentiation variable, and only the reality therapy had a significant effect on the intimate variable. Conclusion: Training the principles of reality therapy, informing the spouses about the severity of their needs and creating a sense of responsibility for the satisfaction of their needs can play an important role in establishing and improving intimate relationships and couple adjustment.