نقش انگليس در سياست گذاري اتحاديه اروپا در قبال ايران (2020-2003)

مسئله هسته اي ايران از سال 2003، در جريان يك فرآيند امنيتي كردن موفق از سوي غرب، به عنوان تهديدي عليه صلح و امنيت جهاني معرفي شد. بريتانيا با رويكردي كه كسب قدرت را در تعهد به ائتلاف فراآتلانتيكي به منظور تجديد يا حداقل احياي هرچه بيشتر قدرت و تاثير گذاري در نظام بين الملل جستجو مي كرد و خطر امنيتي را تحت تهديد تروريسم بين المللي ترسيم مي نمود، ايفاي نقش در مسئله پيچيده اروپايي و بين المللي را بدست آورد. اين امر منجر شد تا اين كشور سياست خارجي خود را به صورت نقش داشتن در برنامه هسته اي ايران تعريف نمايد. از اين منظر مي توان سياست خارجي بريتانيا را در چارچوب روابط ويژه و از متغيرهاي مهم تاثير گذار بر روابط ايران و بريتانيا دانست. اتحاديه اروپا نيز با رويكرد دو گانه هويج و چماق به مسئله هسته اي ايران، براي ثابت كردن جايگاهش در نظام بين الملل و نشان دادن اعتبار سياست خارجي و امنيتي مشترك در جهت حفظ نظم موجود در روابط بين الملل اقدام مي كند. در اين راستا، سوال اصلي پژوهش حاضر اين است كه انگلستان چه تاثيري بر سياست خارجي اتحاديه اروپا در قبال ايران دارد؟ در پاسخ به اين مساله بايد عنوان كرد كه با توجه به قدرت انگلستان در حوزه نظام بين‌الملل و نيز اختلافاتي كه بين ايران و انگلستان وجود دارد، اين كشور نقش تعيين كننده‌اي در جهت‌گيري سياست خارجي اتحاديه اروپا نسبت به ايران دارد. چارچوب نظري پژوهش حاضر واقع‌گرايي ساختاري براساس نظريه كنت والتز بوده و با روش توصيفي – تحليلي، نقش انگليس در سياست‌گذاري اتحاديه اروپا در قبال جمهوري اسلامي ايران مورد بررسي قرار گرفته است