تحليل ساده‌نويسي در عاشقانه‌هاي بيژن جلالي

An Analysis on Simplification in Bijan Jalali's Lyrics

بيژن جلالي از نخستين شاعراني است كه به شعر منثور با زباني ساده روي آورد. اين امر، نه تنها از مسير تحولات شعر نو در ايران به‌ويژه از طريق نيما يوشيج، بلكه به واسطۀ حضور او در فرانسه و تأثير از ادبيات اروپا شكل گرفت. جلالي از همان آغاز بياني ساده در اشعارش داشت كه از ابتدا تا انتهاي شاعري‌اش با روندي تقريباً ثابت همراه بود. نكته‌اي كه در معرفي و بررسي اشعار بيژن جلالي و در سايۀ ساده‌نويسي او مغفول مانده، عاشقانه‌هاي اوست. جلالي از نخستين آثار و در لابه‌لاي اشعارش، ابياتي عاشقانه نوشت و اين روند را تا انتهاي دوران شاعري‌ ادامه داد. در اين نوشتار به روش تحليلي-توصيفي به سروده ­هاي عاشقانۀ وي پرداخته ­ايم تا ساده ­نويسي او را توضيح دهيم. نتيجه اينكه سادگي تعبير و بيان، تصويربرداري از روزمرگي­هاي زندگي، مستقيم‌گويي، به ­كاربردن مضامينِ به ظاهر سطحي و بي‌اهميت، آغازهاي تأثيرگذار، جذاب و ضربه‌زننده و هم‌چنين پايان‌بندي مناسب و غافل‌گيركننده در عاشقانه‌هاي جلالي، از مواردي است كه منجر به ساده‌نويسي شده است. با اين كه بسياري از اشعار وي فاقد آرايه‌ها و شگرد‌هاي زباني لازم براي منجر شدن به معني معهود شعر است، به نظر مي‌رسد همين تفاوت و تمايز دروني‌شدۀ شاعر كه حاصل پيوند بي­تكلف او با جهان هستي است، منجر به اين زبان ساده، خاص و منحصر‌به‌فرد شده است؛ به گونه ­اي كه مي‌توان امضا و اثر انگشت شاعر را در اشعارش ديد.

Bijan Jalali was one of the first poets to turn to prose poetry in simple language from the beginning, and his choice was not due to the development of modern poetry in Iran, especially Nima, but due to his presence in France and the influence of European literature. Jalali’s poetry neither is half-hearted nor has the characteristics of white poetry, and in a sense it can be considered as a mediator between poetry and prose or white poetry or prose poetry. The kind of glorious expression in simplification and shorthand is a reflection of his life that has been internalized in the poet, so it is not acquired or artificial. After the forties and fifties, and the decline of symbolic and ideological expression, new poets, especially the new generation, have turned to glorious poetry. The point that has been neglected in introduction and review of Bijan Jalali's poems in the shadow of his simplification is his romances. At a glance, it seems that the poet has a tendency towards nature and mysticism, and the mentality of single life but his love poems have been ignored. The love we are talking about here is different from the love of nature and God and animals. Specifically, we are talking about earthly love and women, which has been addressed directly and indirectly in various collections. After studying Jalali's poems, the frequency of romances in different periods of his life is so great that makes it possible to publish a book solely on a selection of his romance poems.