بررسي وضعيت شاخص هاي توسعه اجتماعي در استان مركزي

با توجه به پس ماندگي امر اجتماعي و فرهنگي موجود در استان مركزي ناشي از توسعه نامتوازن و غيرپايدار آن ، پرداختن به توسعه اجتماعي ضروري است. توسعه اجتماعي به مثابه ارتقاء ظرفيت جامعه از درون فرايند چندوجهي برنامه ريزي شده كه ضمن پاسخگويي به نياز افراد در بستري امن و عادلانه از امكانات و خدمات، آنها را قادر مي سازد تا با استفاده از ارزش ها و مهارت هاي خود كيفيت زندگي شان را ارتقاء دهند. در اين راستا اين مقاله تلاش دارد به بررسي ابعاد و شاخص هاي توسعه اجتماعي در چارچوب روش شناسي تحليل ثانويه بپردازد، كه پس از رفع چالش هاي متدولوژيك و دستيابي به 107 شاخص، رتبه بندي آنها بر مبناي ميانگين كشوري در استان مركزي انجام شده است. نتايج نشان داد، رتبه استان مركزي در كيفيت زندگي 9، عدالت اجتماعي 23، امنيت اجتماعي 17 و سرمايه اجتماعي 31 مي باشد و ميانگين توسعه اجتماعي در استان مركزي با رتبه 21 در بين 31 استان كشور پايين تر از ميانگين كشوري است. همچنين وضعيت توسعه اجتماعي در در وجه ذهني(رضايتمندي، احساس امنيت، اعتماد، مشاركت و اخلاق توسعه) در استان در مقايسه با وجه عيني(جمعيتي، آموزش و تحصيلات، كار و اشتغال، بهداشت و سلامت، بيمه و تامين اجتماعي، فعاليت فرهنگي، مسكن و خدمات زيرساختي، دسترسي به خدمات بهداشتي، دسترسي به خدمات فرهنگي، دسترسي به خدمات آموزشي و امنيت عيني)، نامطلوب تر است.