تأثير آموزش مثبت‌نگري گروهي بر كفايت اجتماعي و تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ اثربخشي آموزش مثبت‌نگري گروهي بر كفايت اجتماعي و تاب‌آوري تحصيلي در دانش‌ آموزان دختر صورت گرفت. روش: روش تحقيق شبه تجربي با طرح پيش آزمون پس‌ آزمون و پيگيري يك ماهه با گروه گواه بود. جامعۀ آماري شامل تمامي دانش‌ آموزان دختر مقطع متوسطۀ دوم دبيرستان ‌هاي دولتي و نمونه دولتي شهر زاهدان بود از ميان آن‌ها 45 نفر به مطالعه وارد شدند بودند، كه از طريق روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي تصادفي انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش و كنترل (هر كدام 15 نفر) جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه مقياس كفايت اجتماعي فلنر و همكاران (1990) و پرسشنامۀ تاب‌آوري تحصيلي ساموئلز (2004) استفاده شد. گروه آزمايش آموزش مثبت‌نگري در طي 8 هفته متوالي در دو ماه دريافت كردند و گروه گواه مداخله‌ اي دريافت نكرد، داده‌ها توسط نرم افزار اس‌پي‌اس‌اس از طريق آزمون اندازه‌گيري مكرر تجزيه و تحليل شده‌اند. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس اندازه ‌گيري ‌هاي مكرر نشان داد كه آموزش مثبت‌نگري گروهي در كفايت اجتماعي و تاب‌آوري تحصيلي تأثير معني‌ داري داشته‌ اند، و ميانگين نمرۀ مهارت‌هاي شناختي و آمايه‌هاي انگيزشي گروه آزمايشي مثبت‌نگر تفاوت معناداري (0.05 p) گزارش شده است و همچنين مداخلۀ مثبت نگر در افزايش نمرۀ كلي تاب آوري تحصيلي و خرده مقياس‌ هاي مهارت‌هاي ارتباطي، جهت ‌گيري آينده و مسئله محوري اثربخشي موثري داشته است. نتيجه‌گيري: بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش مثبت‌نگري گروهي در كفايت اجتماعي و تاب‌آوري نوجوانان دختر و كارآمدي تحصيلي آنها تاثير چشمگيري مي‌تواند داشته باشد.