نقش واسطه‌اي طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي با اضطراب كرونا

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه ميان سبك‌هاي دلبستگي و اضطراب كرونا صورت گرفت. روش: طرح پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي از طريق الگويابي مدل معادلات ساختاري بود. جامعه پژوهشي شامل تمامي دانشجويان مقطع كارشناسي مركز آموزش عالي پلدختر در سال تحصيلي 400-1399 بودند كه براي انتخاب گروه نمونه آماري به تعداد قابل كفايت براي آزمون مدل با توجه به نظر كلاين (2015) در ازاي هر متغير 20 نفر نمونه در نظر گرفته شد. روش نمونه‌گيري با توجه به جدي شدن خطر كرونا به صورت غيراحتمالي و پرسشنامه آنلاين بود. به منظور گردآوري داده‌ها از مقياس اضطراب كرونا ويروس (CDAS)، پرسشنامه طرح‌واره‌هاي ناسازگار يانگ فرم‌كوتاه (YSQSF) و مقياس دلبستگي بزرگسالان (AAS) استفاده شد. براي انجام تحليل آماري از نرم‌افزارهاي SPSS22 و AMOS24 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه با توجه به شاخص هاي نيكويي برازش، مدل تدوين شده از برازش مطلوبي برخوردار است (0.08=RMSEA، 0.90=GFI، 0.91=AGFI). سبك دلبستگي اجتنابي (0.23= β) و طرح‌واره‌هاي ناسازگار (0.78= β) اثر مستقيم و معناداري بر اضطراب كرونا دارند. همچنين نتايج غيرمستقيم مسيرها نشان داد كه دلبستگي ايمن با واسطه‌گري طرح‌واره‌هاي ناسازگار مي‌تواند از ميزان اضطراب كرونا بكاهد؛ اما سبك‌هاي دلبستگي اجتنابي و دوسوگرا با واسطه‌گري طرح‌واره‌هاي ناسازگار مي‌توانند بر اضطراب كروناي دانشجويان بيفزايند. نتيجه‌گيري: مطالعه نشان داد با افزايش سبك دلبستگي اجتنابي ميزان اضطراب كرونا كاهش يافت و طرح‌واره‌هاي ناسازگار در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي با اضطراب كرونا نقش واسطه‌اي داشت و موجب افزايش اين اثر شد.