خوانش هايدگر از روايت هوسرل درموردِ حيث التفاتي

هايدگر از ابتدا فهم پديدارشناسي را با نقد هوسرل آغاز كرد و، در بيشتر نوشته‌هاي خود، از تأثير آراي هوسرل بر انديشۀ خود و وام‌داري‌اش به او سخن گفته است. وي كه اصلي‌ترين مسئلۀ پديدارشناسي را روشن‌سازي معناي فلسفي خودش مي‌دانست به‌شيوۀ «با هوسرل ضدّ او انديشيدن» را مشخصۀ كار خود در توجه به پديدارشناسي قرار داد. از طرف ديگر، آموزۀ حيث التفاتي هستۀ مركزي پديدارشناسي هوسرلي است كه ميراث بزرگ و مهم برنتانو به شمار مي‌آيد. حيث التفاتي هوسرلي ناظر به اين است كه آگاهي معطوف به چيزي است و هر انديشه و ايده روي به‌سويِ چيزي دارد. هايدگر، با فراروي از مباحث آگاهي، حيث التفاتي را به تجربۀ زيسته گره زده و آن را در قالب «زندگي رو به‌سويِ چيزي» درمي‌آورد. اين مقاله روايتي تحليلي است از نقد و بازخواني هايدگر از حيث التفاتي هوسرل و اينكه چگونه هايدگر، باتوجه‌به آثار استاد خود، در درس‌گفتارها و نوشته‌هاي خود حيث التفاتي را بر مدار وجودشناختي مورد نظر خويش پيش مي‌برد و درعينِ‌اينكه پيشروي او همراه با طرح هوسرل است ضدّ او نيز مي‌انديشد. نتيجۀ اين بازانديشي و بازخواني هايدگر اين است كه دازاين جانشين آگاهي مي‌شود و حيث‌ التفاتي مسيري براي فهمِ در‌جهان‌‌بودنِ دازاين شناخته مي‌شود.