مجردگراييِ جادويي دربارۀ جهان‌هاي ممكن

لوئيس در بخش سوم كتابش، دربارۀ كثرتِ جهان‌ها، با ارائۀ طبقه‌بنديِ سه‌گانه جالبي از انواعِ نظرياتِ مجردگرايانه دربارۀ جهان‌هاي ممكن، انتقاداتي را عليه اين نظريات اقامه مي‌كند. اگرچه انتقاداتِ لوئيس به اين نظريات عموماً ساختاري روشن و سنجيده دارند، اما مشكلات زيادي دربارۀ فهمِ انتقادِ اصليِ لوئيس به نوعِ سومِ نظريات مجردگرايانه، يعني آنچه او مجردگراييِ جادويي يا معجزه‌آسا مي‌نامد، وجود دارد. در اين مقاله تلاش كرده‌ام كه با دفاع از انتقادات لوئيس به مجردگرايي جادويي نشان دهم كه هستۀ اصليِ نقد لوئيس به مجردگراييِ نوعِ سوم، ناظر بر تشخيصِ مشكلي روش‌شناختي در اين دست نظريات است. نظريۀ مجردگراييِ جادويي انتظاراتِ ما از يك نظريۀ حقيقيِ متافيزيكي را برآورده نمي‌كند. مجردگرايي جادويي، نسبت به انواع ديگر نظريات واقع‌گرايانه دربارۀ جهان‌هاي ممكن و صدق‌هاي موجهه، قدرت تبييني كمتري دارد، زيرا نظريۀ انضمامي‌گرايانه و همچنين نظريات مجردگرايانه زبان‌شناختي و تصويري مي‌توانند تبيين‌هاي معقول و قابلِ‌فهمي دربارۀ اين نكته عرضه كنند كه چگونه و به چه معنا يك جهان ممكن يك وضعيت امور ممكن را بازنمايي مي‌كند. اما نظريۀ مجردگرايانه نوع سوم با غيرقابلِ‌تحليل دانستن رابطۀ بازنمايي، به‌عنوانِ كليدي‌ترين عنصر يك نظريۀ متافيزيكي دربارۀ جهان‌هاي ممكن، نمي‌تواند لوازم يك نظريۀ متافيزيكي باكفايت را برآورده كند.