ميزان اضطراب و عوامل موثر بر آن در پرستاران مراقبت‌كننده از بيماران مبتلا به كوويد 19 در كشور ايران

مقدمه: اين روزها بحث بيماري كوويد 19 موجي از نگراني و ترس را در عموم مردم به ويژه پرستاران ايجاد كرده است. پرستاران گروه بزرگي از كادر درمان را شامل مي شوند كه اگر از سلامت رواني و جسمي مناسبي برخوردار نباشند قادر نخواهند بود مراقبت مطلوبي را به عمل آورند. بنابراين پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان اضطراب و عوامل موثر بر آن در پرستاران مراقبت كننده از بيماران مبتلا به كوويد 19 در بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شيراز و يزد طراحي شد. روش ها: اين مطالعه توصيفي در سال 1399 به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي چند مرحله اي انجام گرديد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه دموگرافيك و پرسشنامه استاندارد اسپيل برگر جمع آوري و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: ميانگين نمره اضطراب آشكار و پنهان در پرستاران شهر شيراز به ترتيب 10.59±51.71  و 8.88± 44.28 و براي پرستاران شهر يزد به ترتيب 12.43±47.47 و 10.70±44.28 مشخص گرديد. بر اساس نتايج مدل رگرسيون خطي عوامل تاثيرگذار بر اضطراب آشكار شامل: شهر محل خدمت، وضعيت تاهل، سن و تماس با بيمار مبتلا به كوويد 19 به مدت حداقل 15 روز  و عوامل تاثير گذار بر اضطراب پنهان شامل: وضعيت تاهل و تماس با بيمار مبتلا به كوويد 19 به مدت حداقل 15 روز بوده است. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر، اهميت حرفه پرستاري در چنين بحران ايجاد شده اي، لازم است مديران در جهت افزايش سلامت روان اين قشر از جامعه برنامه ريزي هايي را به عمل آورند.