اثربخشي آموزش فراشناخت مبتني بر رويكرد موريتز بر سطح قند خون ناشتا و دشواري تنظيم هيجان مبتلايان به ديابت نوع دو

مقدمه: ديابت بيماري مزمن و شايع غده درون ريز است كه مبتلايان را در ﻣﻌﺮض ﺗﺮس از ﮐﺎﻫﺶ ﻗﻨﺪﺧﻮن و مشكلاتي در تنظيم‌هيجان قرار مي‌دهد؛ لذا با توجه به اثرات منفي اين دوعامل در روند كنترل و درمان ديابت، ارائه مداخلات روان‌شناختي احساس مي‌شود. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش فراشناخت مبتني بر رويكرد موريتز بر سطح قند خون ناشتا و دشواري تنظيم‌هيجان مبتلايان به ديابت نوع دو انجام شد. روش‌ها: روش پژوهش از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. از زنان مبتلا به ديابت نوع 2 به صورت دردسترس 50 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (25 نفر) و كنترل (25 نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس دشواري در تنظيم هيجان (2004، DERS) و آزمايش خون بود. پس از اجراي پيش‌آزمون، گروه آزمايش جلسات آموزش فراشناخت مبتني بر رويكرد موريتز به مدت 8 جلسه‌ي 90 دقيقه‌اي هفتگي را دريافت نمودند و گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفت. داده ها از طريق تحليل واريانس با اندازه‌هاي مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني تحليل گرديد.يافته‌ها: با تعديل نمرات پيش آزمون، بين گروه‌ آزمايش و كنترل در متغير قندخون ناشتا، و راهبردهاي تنظيم‌هيجان شامل عدم پذيرش پاسخ‌هاي هيجاني، دشواري در انجام رفتار هدفمند، دشواري در كنترل‌تكانه، دسترسي محدود به راهبردهاي تنظيم‌هيجاني، عدم وضوح هيجاني در مرحله پس آزمون تفاوت معناداري وجود دارد (0.001 p).  نتيجه گيري: مي‌توان از آموزش فراشناخت مبتني بر رويكرد موريتز در جهت كاهش سطح قندخون ناشتا و دشواري تنظيم‌هيجان مبتلايان به ديابت استفاده نمود.