بررسي ولايت ابويني در روايات اسلامي، فقه و حقوق (مطالعه موردي اولويت در حضانت)

ولايت ابويني، نمونه اي مبسوط از ولايت‌هاي تشريعي به شمارمي آيد كه نه تنها در گستره عرفان اسلامي، از ارزشمندي خاصي برخوردار است؛ بلكه از نگرش حقوق و فقهي نيز، شايستگي و ضرورت ويژه‌اي دارد. زيرساخت و شالودۀ مقوله هاي فقهي و حقوقيِ در پيوند با اين مهم، برگرفته از آيات و روايات نقل شده از پيشوايان دين هستند و در كتاب هاي عرفاني، فقه شيعي و مذاهب اربعه، داراي پيشينه و ديرينه اند. يكي از خطيرترين دوره هاي حيات هر فرزند، دورۀ شيرخوارگي و فرآيند زماني موجود تا 7 سالگي است كه بنيان ها و بن مايه هاي تربيت اجتماعي و اخلاقي او، برنهاد آن ساخته مي شوند. در بررسي پيش رو، به بحث و غور در آيه ها و نقد روايات مربوط به اين دوره پرداخته شده است. نتايج حاصل، دلالت بر آن دارند كه بادرنظرگرفتن صلاحديد طفل، وابستگي و پيوستگي احساسي مابين مادر و فرزند و نيز به جهت فريضه بودن امر حضانت، برتري و پيشينگي مادر در قضيه حضانت در دوران رضاع، مسئله اي واجب است. همچنين با مدّنظرقراردادن آيه ها و وفاق روايت هاي نقل شده، شفافيت سندها و مدرك هاي ديگر، تا رسيدن فرزند به سال هفتم از زندگي خود، رجحان مادر باز هم در مسئلۀ حضانت، بديهي است. پژوهش پيش رو، به شيوۀ توصيفي- تحليلي است.