كاوشي در لزوم و نتايج تزكيه نفس، با تكيه بر نهج البلاغه و عوارف المعارف

عرفان عملي با تزكيه و مجاهده شروع مي شود. سالكان الي الله بايد رسيدن به مقصد و انجام سير عروجي،كدورت هاي جسم و نفس را از عذار روح بزدايند تا بتوانند به صفاي نخستين نايل گردندد. رها ساختن نفس و عدم دست يازيدن به تصفيه ي آن ره آوردهاي نا مباركي را براي آدمي به همراه خواهد داشت. اما انساني كه به تخليه نفس از رذايل و تحليه ي آن به فضايل همت گمارد، از امارگي نفس كاسته و به سوي نفس مطمئنه گام بر مي دارد. نهج البلاغه يكي از عالي ترين متوني است كه از ناحيه امام معصوم صادر شده است و داراي نغزترين انديشه هاي عرفان عملي است. از ديگر سو، عوارف المعارف نيز يكي از متون قابل اعتنا در عرفان عملي است كه قرن هاي متمادي مورد توجه عارفان بوده است. بررسي بينامتني هر دو متن نشان مي دهد كه تزكيه نفس براي نويسندگان هر دو اثرجايگاه ويژه اي داشته است. اين پژوهش به روش تحليلي و توصيفي تهيه شده است و روش گرد آوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي مي باشد. هدف پژوهش حاضر، مقايسه لزوم و نتايج تزكيه نفس در دو متن فوق الذكر مي باشد. نتايج حاصله نشان مي دهد كه نهج البلاغه و عوارف المعارف اهميت فوق العاده اي به تربيت نفس داده اند.