مقايسه سه روش محروم‌سازي، بازسازي شناختي، گسلش‌شناختي بر خودكنترلي دانش‌آموزان ابتدايي

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي تكنيك‌هاي محروم‌سازي، بازسازي شناختي، گسلش شناختي بر خودكنترلي كودكان بود. اين پژوهش به شيوه نيمه آزمايشي با طرح پس‌آزمون چند گروهي با گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان ابتدايي شهر همدان در سال تحصيلي 96 1397 بود. نمونه آماري شامل 60 كودك بودند كه به شيوه تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و به‌صورت تصادفي در چهار گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها، ميزان زمان صرف شده براي نخوردن شيريني بود كه حداكثر 10 دقيقه طول مي‌كشيد. نتايج تحليل واريانس نشان داد كه بين گروه‌ها تفاوت معنادار وجود دارد(0.01P lt;). نتايج آزمون تعقيبي نشان داد كه تكنيك‌هاي محروم‌سازي و بازسازي شناختي تأثير معناداري بر افزايش نمرات خودكنترلي آزمودني‌ها دارند(0.01P lt;). اما تأثير گسلش شناختي بر خودكنترلي معنادار نبود(0.08P=). همچنين محروم‌سازي بيشتر از بازسازي شناختي توانست ميزان خودكنترلي را در آزمودني‌ها افزايش دهد. براساس نتايج به‌دست‌آمده، مي‌توان از تكنيك‌هاي محروم‌سازي و بازسازي شناختي در جهت افزايش ميزان خودكنترلي در كودكان استفاده كرد.