خسارت معنوي ناشي از نقض قرارداد در فقه، حقوق ايران و حقوق انگليس

Moral Damage of Breach of Contract in Fiqh, Iran’s Law, and Britain’s Law

هدف پژوهش حاضر بررسي خسارت معنوي ناشي از نقض قرارداد در فقه، حقوق ايران و حقوق انگليس است. روش پژوهش توصيفي – تحليلي بوده و نتايج در خصوص اينكه چرا مطالبه خسارت معنوي در حقوق ايران هنوز جايگاه خود را نيافته، حاكي از آن است كه عامه مردم هيچ‌گونه اطلاعي نسبت به چنين خسارتي كه ناشي از حقوق شهروندي آن‌هاست ندارند و نبايد انتظار مطالبه خسارت معنوي از جانب آنان داشته باشيم. ضعف عمده متوجه جامعه نخبگان حقوقي، وكلا و قضات است كه در عملياتي كردن مطالبه خسارت معنوي در مرحله اول و طرح دعاوي مطالبه خسارت معنوي ناشي از نقض قرارداد در مرحله دوم، گام مثبتي را برنداشته‌اند و سيستم حقوقي ايران علي‌رغم مباني قانوني و فقهي روي خوشي براي صدور رأي به چنين دعاوي نشان نمي‌دهند. اگرچه جبران و ارزيابي خسارت معنوي امري دشوار است، ولي زماني كه رويكرد نظام قضايي بر اين باشد كه اين نوع خسارت بدون جبران نباشد، تعيين معيار و ملاك معين براي ارزيابي نسبي آن ضرورت دارد.

The purpose of the present study is to survey moral damage of breach of contract in Fiqh, Iran’s Law, and Britain’s Law. The method of study is descriptive analysis and the results on why demanding the compensation of moral damage has not been acknowledged in Iran’s legal system yet indicates that common people do not have any awareness about this damage as part of their civil right so we can not expect them to claim for that. The major drawback is related to the association of law elites, lawyers, and judges who have not taken a step toward the implementation of the compensation of moral damage in the first stage, and filling a lawsuit to ask for the compensation of moral damage out of breach of contract in the second stage so the legal system of Iran despite its legal and jurisprudential principles does not favor to adjudge such claims. Although the compensation and evaluation of moral damage is arduous, when the judiciary approach aims to acknowledge that, it is essential to determine a definite criterion for its relative assessment.